Միաբանման հրամայականը. ո՞վ է մաշեցրել առանցքը
2022-08-18 13:17:00

Կենդանի արարածները բնազդաբար սկսում են միաբանվել հատկապես այն ժամանակ, երբ վտանգ են զգում: Այս բնական օրենքը գործում է հատկապես մարդկանց մոտ, որի շնորհիվ մարդկությանը կամ առանձին ազգերին հաջողվել է պատմության ընթացքում հաղթահարել պատուհասած փորձությունները:
Չափազանց երկար պատմություն ունեցող հայ ժողովուրդն էլ, որի համախմբման ու միաբանման բնազդը, ցավոք, այնքան էլ զարգացած չէ, պատմական կարևոր պահերին, երբ իսկապես գոյութենական վտանգ է առաջ եկել, նույնպես համախմբվել է ու իսկույն հաղթել:
Հիմա Հայաստանն ապրում է պատմական ճգնաժամային մի փուլ, երբ վտանգները շատ են ոչ միայն ներսից,այլև դրսից. վերջին ողբերգական դեպքերը նույնպես է՛լ ավելի ընդգծեցին հայ հանրության խոցելիությունն ու միաբանման, համախմբման կարևորությունը՝ դուրս գալու անկյալ վիճակից:
Խնդիրը, սակայն, այն է, որ համախմբան համար հաճախ հասարակություններին անհրաժեշտ է լինում առանցք, քանի որ առանց դրա այդ համախմբումն ամբողջական չի լինում ու արդյունք չի տալիս: Արդյոք այդ առանցքը չէ՞, որ վերջին տարիներին շարունակաբար մաշվում-հատնում է՝ զրկելով հայ հասարակութանը համախմբան հնարավորությունից:
 Հասել ենք մի վիճակի, երբ նույնիսկ էքզիստենցիալ սպառնալիքը ի վիճակի չէ արթնացնել մեր ինքնապահպանման ու ինքնապաշտպանական բնազդները: Ինչի՞ հետևանք կարող է լինել սա, մի՞թե, այնուամենայնիվ, քաղաքական իշխանություններն են այս ամենի պատճառը՝ իրենց վիճելի կերպարով ու արժեհամակարգով, թե՞ խնդիրը շատ ավելի խորքային է,որի լուծման համար պետք է փնտրել ու գտնել ոչ ստանդարտ գործիքակազմեր ու ուղիներ:
Բոլոր դեպքերում մենք շատ ժամանակ չունենք, ու հեռու չէ այն օրը, երբ ազգովի կկանգնենք «կոտրած տաշտակի» առաջ՝ այդպես էլ չգիտակցելով անհրաժեշտ նարատիվները: Այդ նարատիվներն է, որ պետք է սահմանեն իշխանությունները, որոնք, սակայն, զբաղված են իրենց նախորդների ուղին կրկնելով:
Գ.Մ.

Այս նյութը դիտել են - 829 անգամ