Սրանք քունը կորցրած հայի մտքերն են. Արթուր Վալերիկի Վարդանյան
2023-02-25 19:39:00

Քնել չեմ կարողանում, այնպես որ փորձեմ մտքերս շարադրեմ այնպես, որ մի գուցե խոսքերս չկորեն ժամանակի անսահման ծովի մեջ, ինչպես զավակին կորցրած մոր արցունքներն են կորում հորդառատ անձրևի ժամանակ, կամ ծնողին, եղբորը, ամուսնուն կորցրած հարազատի, զավակի ցավն է խեղդվում հավերժության արձագանքի ալիքների մեջ։ 
Փոքրուց մեզ ասել են, որ մենք հայ ենք, որ մեր պատմությունը լի է փորձություններով ու փշոտ ճանապարհներով, որ մեր պապերին սպանել, խոշտանգել, ցեղասպանել են զուտ նրա համար, որ հայ են եղել։ 
Մենք փոքրուց տեսել ենք արնախում թշնամու յաթաղանը, դավաճանի դաշույնը ու տեսել ենք ցավի ու տառապանքի մեջ տառապող մեր ազգի հառաչանքները և հիմա, երբ արդեն կանգնել ենք նույն խաչմերուկի առաջ, որտեղ դարերի կրկնվող պատմությունը սպառնում է մեզ հերթական անգամ դառնալ ճակատագրական, որտեղ հազարավոր մանուկներ, մայրեր ու օջախներ կարող են խորտակվել արյան մեջ յաթաղանի մի հարվածով, մեզ համոզում են, որ ցավից ու անճարունությունից չխենթանանք, չկռվենք ու չպայքարենք։ 
Ախր ինչպե՞ս չկռվենք. Ախր մի ամբողջ կյանք շնչել ու ապրել ենք որպես հայ։ Ախր երակներիս արյունը չի թողնում, որ ծնկի գամ։ Ախր մեծացել ենք աշխարհի ցինիզմի առաջ։ Ախր նույնիսկ շնչելու համար ստիպված ենք եղել կռիվ տալ։ 
Ախր ո՞նց նայենք արնաքամ լինող մեր ազգին ու լուռ մնանք։ Մենք կռիվ չենք ուզում, պատերազմ չենք ուզում, բայց ախր կռիվն էլ, պատերազմն էլ մենք չենք սկսում, բայց Աստված վկա պատերազմն էլ կսրենք, եթե մեր ապրելն ու լինել չլինելը կախված է դրանից։ 
Աստված վկա ծնկի չենք գա ու կռիվ կտանք մինչեվ վերջ ու թող մեզ խենթ անվանեն։ Ավելի լավ է խենթ լինել, քան թե հոգով ու ոգով մեռած կենդանի մի մարմին, որից խլում են զավակին, կյանքը, օջախը, հայրենիքը, շնչելու ու ապրելու իրավունքը, իսկ նա հնազանդ խոնարհվում է համակերպվելով իրեն պարտադրված ճակատագրին։
 Ախր ի՞նչպես դադարեմ հայ լինել մարդիկ... 
Ախր ի՞նչպես չապրեմ ու չսիրեմ էն կյանքը, որի համար լույս աշխարհ եմ եկել։ 
Ախր ի՞նչպես չսիրեմ էն հողն ու ջուրը, որը հազարավոր տարիներ եղել է մեր օջախը, հայրենիքը։ Ինչ էլ լինի մեկ է, մենք չենք դադարի լինել այն ինչ կանք։ Չենք դադարի ապրել խենթի պես ու չենք դադարի սիրել կյանքը։ Չենք դադարի նայել յաթաղանը ձեռքին կանգնած մահի աչքերին ու չենք դադարի ժպտալ։ 
Թող մեզ խենթ ասեն, թող ասեն, որ ապրելուց, որ կյանքի չափ ու կյանքից շատ սիրում ենք մեր Ազգը, մեր հողն ու ջուրը և երբ գա պահը, կյանքի չափ ու կյանքից շատ կսիրենք զենքը ձեռքներիս փառքով մեռնելը։ Երբեք չենք հանձնվի։ Երբեք չենք վախենա։ Երբե՛ք ծնկի չենք գա։ Մենք ծնվել ու մեծացել ենք հայ ու եթե հազար անգամ էլ ծնվենք ու մեռնենք, նորից ու նորից կապրենք որպես հայ։
Թող իմ այս գրառումը ոմանց մոտ ցնցումներ ու շոկ չառաջացնի, այս խոսքերը այդ ոմանցի համար չի։ Սրանք քունը կորցրած հայի մտքերն են։

 Արթուր Վարդանյան Վալերիկի

Այս նյութը դիտել են - 1369 անգամ