Ինչպե՞ս իշխանություններին հաջողվեց սիստեմատիկաբար զրոյացնել երբեմնի հզոր Սփյուռքի ազդեցությունը
2024-03-24 12:51:00
2024-03-24 12:51:00
Մոսկվայի «Crocus City Hall» համերգասրահում տեղի ունեցած ահաբեկչությունը, որի առթիվ ՌԴ-ին շտապել են ցավակցել աշխահի բազմաթիվ երկրներ, դարձել է առիթ՝ ևս մեկ անգամ համոզվելու, որ հայկական ազդեցությունը ողջ աշխարհում տարեցտարի միմիայն նվազում է: Այս տենդենցը, որ սկիզբ առավ 2018-ի հեղափոխությունից հետո, ցայսօր շարունակում է իր ավերիչ հաղթարշավը:Այս նյութը դիտել են - 933 անգամ
Թուրքերի ստորության մասին աշխարհը լավ գիտի: Նմանատիպ ողբերգությունները, ցավոք, հաճախ դառնում են շատ լավ առիթ նրանց համար՝ թիրախավորելու մեզ՝ հայերիս: Մոսկվայի ահաբեկչությունը, ի ցավ սրտի, չի դարձել բացառություն, քանի որ ադրբեջանական քարոզչամեքենան, որը բավական պտղաբեր գործունեություն է ծավալում հատկապես ՌԴ-ում, լծվել է կատարվածի համար հայերին մեղադրելու գործին: Բանը նույնիսկ հասել է նան, որ ռուսաստանյան որոշ հեռուստաալիքներ ուղղակիորեն սկսել են ադրբեջանական թեզեր հնչեցնել՝ հարուցելով ՌԴ-ում ՀՀ դեսպանատան զայրույթը:
Մասնավորապես՝ ՌԴ-ում ՀՀ դեսպանությունը խորը մտահոգություն է հայտնել «Դոժդ» հեռուստաալիքի վերջին հայտարարությունների առնչությամբ՝ կապված «Crocus City Hall»-ում տեղի ունեցած սարսափելի ահաբեկչությանը հայերի ենթադրյալ մասնակցության հետ՝ միաժամանակ կոչ անելով չտարածել կեղծ տեղեկատվություն և կենտրոնանալ միայն պաշտոնական աղբյուրների վրա։
Ի՞նչ կարող է հակազդել ռուսահայ սփյուռքը ադրբեջանական տեղեկավական ահաբեկչությանը՝ բացի հերքումներ տարածելուց: Ցավոք, գրեթե ոչինչ:
Ինչի՞ հետևանք է սա: Սա հետևանք է բացառապես հայաստանյան իշխանությունների վարած անհեռատես, հաճախ դավադիր քաղաքականության՝ ուղղված Սփյուռքին: Կրկին պետք է գանք Զարեհ Սինանանյանի գործունեությանը, քանի որ որքան էլ փորձ արվի՝ անտեսելու ակնհայտը, փաստն այն է, որ Սփյուռքի գործերին նրա միջամտությունից հետո է նման պատկեր արձանագրվում:
Ի՞նչ արեցին ՀՀ իշխանություններն այս տարիներին, որ հայկական լոբբին կորցրեց իր երբեմնի ազդեցությունը: Աշխարհաքաղաքականությո՞ւնն է պատճառը, թե՞ կան սուբյեկտիվ գործոններ:
Կարելի կլիներ խոսել աշխարհաքաղաքականության բացասական ազդեցության մասին, եթե ասենք հակառակ ՌԴ-ում թուլացած հայկական լոբբիի ուժեղացած լիներ ամերիկյանը կամ եվրոպականը: Մինչդեռ փաստ է, որ որևիցե երկրում, բացառությամբ թերևս Ֆրանսիայի, հայկական լոբբին արդյունքներ գրեթե չի գրանցում: Այնինչ «ժողովրդավարության բաստիոնի» համարում ունեցող Հայաստանը պետք է որ խնդիր չունենար արտերկրում իր շահերի սպասարկամ հարցում:
Զարեհ Սինանյանը, փաստորեն, հաջողությամբ կարողացել է այս ընթացքում հեշտացնել թուրքերի գործը, տապալել հայերինը՝ նման կերպ ապացուցելով ՔՊ-ին իր ունեցած հավատարմությունը: Չի կարող պատահական համարվել այն,որ հայկակական Սփյուռքն իր դիրքերը սկսեց զիջել հենց այս իշխանավորի պաշտոնավարման տարիներին, հենց Սինանյանի օրոք Սփյուռքը մնաց անտեր՝ թողնելով անտեր նաև Հայաստանին:
Հայաստանն ու հայությունը թուրքերի դեմ միայն մեկ գործուն զենք ունեն՝ ճշմարտությունը, որի ձայնը, սակայն, ամենից հաճախ չի էլ լսվում, քանի որ ՔՊ-ն այն խլացրել է՝ թուրքերի ու ադրբեջանցիների հետ հաշտություն ձեռք բերելու անհրաժեշտության մասին տխմար բաղավոցների ներքո, տխմար, քանի որ այդ ցանկությունը բացառապես միակողմանի է, ուստի՝ զինաթափող: