ՆԵՐԿԱՅԻ ԱՆՈՐՈՇՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ ԳԱԼԻՔՈՒՄ ԼՈՒՅՍԵՐ ԵՄ ՓՆՏՐՈՒՄ…
2016-04-13 10:28:00

Այսօր դստերս ծննդյան օրն է, առավոտյան շնորհավորեցինք, թոռնիկս հրաշալի խոսքեր ուղղեց մայրիկին, բայց հետաքրքիրն այն է, որ սրտանց չկարողացանք ուրախանալ: 
 Վերհիշում եմ 84-ի այս օրը… Որքան արտաքուստ խաղաղ էր կյանքը, այնքան ոտնահարված էին մեր իրավունքները: Անցյալի ու ներկայի մեջ մտորումներս խեղդում են ինձ, գնում եմ դեպ անցյալ ու նորից գալիս ներկան: Գալիքի մեջ լույսեր եմ փնտրում, բայց ներկայի անորոշությունը պարսպի պես կանգնում է դիմացս, ու նորից ինձ են հառնում բնակավայրիս ավերակները, այս տառապալից օրերի մարդկային կորուստները, այն բոլոր սարսափները, որ ապրեցինք մենք: 

Քառօրյա պատերազմն իր հետքն է թողել մեր հոգում, ամեն ինչից վեր ենք թռչում, սովորական հեռախոսազանգն անգամ իր հետ կարծես անհանգստություն է բերում, ոչ մի բանի չես կարողանում կցվել, բայց ահա քայլերս ինձ տանում են մեր բնակելի շենքի ապաստարան կոչված նկուղը, որ մի քիչ կարգի եմ բերել այս օրերին: Գարշահոտ կա այնտեղ, բորբոսնած պատեր, անչափելի խոնավություն, նույնիսկ կրծողներ, բայց մթության մեջ պատերն եմ խարխափում, որ գտնեմ այն լույսը, որ մեզ պահում է այստեղ: 

Այն լույսը, որ սիրում ենք այնքան, այն նոր տունը մեր, որ գետնափոր է, բայց տխուր այնքան, ու ես գրկում եմ մեր այսօրվա խաղաղ օրը, որ հենց ինքը լույսն է, խաղաղ օրերի անդորրության մեջ եմ լույսեր տեսնում… Լույսերի փոքրիկ մի փունջ եմ ուզում, որտեղ կյանք կա, ապրելու երազանք, այդ լույսերի մեջ լիառատ սեր կա, բարու հաղթանակ… Լույսի այդ փունջը մտովի հանկարծ գրկեցի այսօր, որ շաղ տամ անտես ամե՜ն-ամենուր, բայց լույսն էլ թրթռաց անհանգիստ սրտով, ու ես հասկացա, որ լույսը անտես գալիս է, գնում, ուղղակի պետք է այն ամուր բռնել… 
Այդ լույսի սիրով , երբեմն, ասես գնում եմ անտես դեպ հեռուները… Որքա՜ն հարազատ մարդիկ կան այնտեղ, մի նոր խաղաղ կյանք` առանց հայրենիք, ու ես կառչում եմ այս ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՆ և ուզում ասել` ապրելու համար, որքան էլ դժվար, այս հողն եմ սիրում, իմ տունը խաղաղ, նույնիսկ այն նորը, որ ապաստարան է, բայց տուն է կոչվում:

Այս նյութը դիտել են - 1392 անգամ