2016-06-01 15:40:00
Երեկ հայտնի դարձավ պաշտպանության համակարգում աղմկոտ ձերբակալությունների մասին: Միանգամից 3 բարձրաստիճան զինվորականներ` գեներալ-մայոր Մելսիկ Չիլինգարյանը, գնդապետներ Արմեն Մարգարյանը եւ Մհեր Պապյանը ձերբակալվել են մայիսի 30-ին:
Առաջին երկուսը բոլորովին վերջերս էին ազատվել զբաղեցրած պաշտոններից: ՀՀ քննչական կոմիտեից հայտնեցին, որ ՀՀ ԶՈՒ սպառազինության վարչության նախկին պետ, գեներալ-մայոր Մելսիկ Չիլինգարյանը եւ ԶՈՒ սպառազինության վարչության ավտոծառայության նախկին պետ, գնդապետ Արմեն Մարգարյանը կասկածվում են ՀՀ քրեական օրենսգրքի 375-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարք կատարելու մեջ, այն է՝ իշխանությունը չարաշահելու, իշխանազանցության կամ անգործության մեջ, որն առաջացրել է ծանր հետեւանքներ։ ՀՀ ՊՆ նյութատեխնիկական ապահովման դեպարտամենտի քիմիական, ինժեներական եւ հետախուզական միջոցներով ապահովման բաժնի պետ, գնդապետ Մհեր Պապյանը կասկածվում է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 376-րդ հոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված արարք կատարելու՝ ծառայության նկատմամբ անփույթ վերաբերմունք դրսեւորելու մեջ, որն առաջացրել է ծանր հետեւանքներ:
Մի քանի շաբաթ առաջ ՀՀ ԶՈՒ սպառազինության վարչության ավտոծառայության պետ, գնդապետ Դավիթ Աբրահամյանն էր ձերբակալվել, նրան մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 375-րդ հոդվածի 3-րդ մասով՝ իշխանությունը չարաշահելու համար, ինչն առաջացրել է նյութական ծանր հետեւանքներ:
Հիշեցնենք, ապրիլի 26-ին էլ պաշտպանության համակարգում աղմկոտ պաշտոնանկություններ եղան: Սերժ Սարգսյանի հրամանագրով, աշխատանքից ազատվեցին ՊՆ երեք պաշտոնյաներ` ՀՀ պաշտպանության նախարարի տեղակալ-նյութատեխնիկական ապահովման դեպարտամենտի պետ Ալիկ Միրզաբեկյանը, ՀՀ ԶՈՒ կապի զորքերի պետ-կապի եւ ավտոմատացված կառավարման համակարգերի վարչության պետ, գեներալ-մայոր Կոմիտաս Մուրադյանը, ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի հետախուզության վարչության պետ, գեներալ-մայոր Արշակ Կարապետյանը: Ինչպես այդ օրերին գրեց ռուսական «Կոմերսանտը», վերջիններիս պաշտոնանկությունն ուղղակիորեն կապված էր ապրիլյան պատերազմի ժամանակ հայկական կողմի ունեցած խնդիրների հետ: Մեկը՝ որովհետեւ հետախուզությունը լավ չէր դրսեւորել իրեն, մյուսը՝ որովհետեւ վիրավորների համար անհրաժեշտ բժշկական միջոցներ չկային, երրորդը` որովհետեւ զինվորները կապի խնդիր ունեին եւ այլն: Ավելի հավանական է, որ վերոը նշված ձերբակալությունները նույնպես պատերազմական օրերի հետ են կապված: Համենայնդեպս երեքի դեպքում էլ այն արարքները, որոնց մեջ նրանք մեղադրվում են, ըստ ՔՕ մեկնաբանության, «առաջացրել են ծանր հետեւանքներ»:
Այս օրերին պաշտպանության համակարգում ավելի ծանր հետեւանքներ, քան չորսօրյա պատերազմի հետեւանքներն են, չես գտնի: Ավելին, այս բոլոր ձերբակալությունները տեղի են ունեցել զինվորական քննչական գլխավոր վարչության ՀԿԳ քննության վարչության վարույթում քննվող քրեական գործերի շրջանակներում: Չի բացառվում, որ խոսքը հենց չորսօրյա պատերազմի հետեւանքով հարուցված քրեական գործի մասին է:
Չորսօրյա պատերազմն ընդհանրապես ջախջախեց Հայաստանի իշխանությունների ձեռքի մշտական «հաղթաթուղթը», որով նրանք արդարացնում էին Հայաստանի ներքին կյանքում գոյություն ունեցող բոլոր բացասական երեւույթները: «Պատերազմի մեջ ենք, թշնամին չոքել է մեր դռանը, բանակ ենք պահում». այս նախադասությամբ տարիներ շարունակ« բացատրվել են» Հայաստանում ընտրությունները կեղծելը, տնտեսական մենաշնորհները, սոցիալական ծանր իրավիճակը, աճող աղքատությունը: Յուրաքանչյուր կեղծված ընտրություն ժողովուրդը մեծ հաշվով ներել է`գիտակցելով, որ ներքաղաքական սուր ցնցումները Հայաստանի համար անթույլատրելի շքեղություն են: Մենաշնորհները, օլիգարխիան ու նման բացասական երեւույթները ԱԱԾ-ական մեթոդներով հիմնավորվել են նրանով, թե այդ նույն մարդիկ «տակից» ֆինանսավորում են բանակը, իրենց չմուծած հարկերը մուտք են անում ստվերային բյուջե, որը ծախսվում է սպառազինությունների գնման նպատակով եւ այլն: Ընդամենը ռազմական գործողությունների չորս օր եւ այլեւս հնարավոր չէ այս հեքիաթները որեւէ մեկին հրամցնել: Իսկ որտեղ ավարտվում է հեքիաթը, այնտեղ սկսվում է իրականությունը: Մեր իրականությունն այն է, որ տասնամյակներ շարունակ իշխանությունները Հայաստանում բանակն ու պատերազմը որպես շիրմա են ծառայեցրել իրենց համար, Հայաստանի բյուջեն մսխելու, ժողովրդին հարստահարելու եւ իշխանությունն ամեն գնով պահպանելու համար:
Չորս ձերբակալված եւ երեք պաշտոնանկ արված վարչության պետ պաշտպանության նախարարությունում. սա խայտառակ իրավիճակ է, որտեղ պաշտպանության նախարարին այլ բան չի մնում, քան հրաժարական տալ: Կարծում ենք, զարգացումներն ի վերջո հենց դրան էլ կհանգեցնեն: Եթե Սեյրան Օհանյանը այնուամենայնիվ աներեր մնա, պետք է արձանագրել, որ նա նախանձելի վերաբերմունք ունի իրեն շրջապատող աշխարհի նկատմամբ:
Երեկ հետաքրքիր զուգադիպությամբ ՊՆ գեներալի եւ գնդապետների ձերբակալության լուրին զուգահեռ էլեկտրոնային ԶԼՄ-ներում լայն տարածում գտավ ԼՂՀ ՊԲ նախկին հրամանատար Սամվել Բաբայանի` «Սիվիլնեթին» տված հարցազրույցը, որտեղ Բաբայանը, որը, հիշեցնենք, երկարատեւ բացակայությունից հետո օրերս է վերադարձել Մոսկվայից, վերլուծում է թե՛ ապրիլի սկզբին կատարվածը, եւ թե՛ Հայաստանի պաշտպանության համակարգում տիրող վիճակը:
Բաբայանն այս հարցազրույցում բազմաթիվ ռազմական նշանակության կարեւոր հայտարարություններ արեց: Օրինակ, նա ասաց, որ ադրբեջանական կողմը ապրիլի լույս 2-ի գիշերը ոչ թե լայնածավալ պատերազմական գործողություն է նախաձեռնել, այլ ընդամենը դիվերսիոն գործողություն, որտեղ անսպասելիորեն հաջողության է հասել: «Փաստը նա է, որ կես ժամ, մի ժամվա մեջ այդ ամբողջ դիրքերը հանձնվել են, որից հետո փորձել ենք վերականգնել հարձակումներով, ինչն էլ բերել է կորուստներին»,- ասում է Բաբայանը: Մինչեւ հիմա դեպքերի նման զարգացում որեւէ մեկը չէր նկարագրել: Ըստ Բաբայանի, գիշերվա գործողության ընթացքում ադրբեջանական կողմը գրավել է այն բոլոր դիրքերը, որոնց մի մասը մինչ այժմ գտնվում է նրա վերահսկողության տակ, եւ ապրիլի 2-ի օրվա երկրորդ կեսից հայկական զորքը հարձակումներ է նախաձեռնել՝ դրանք հետ բերելու համար: Այս հայտարարությունը նշանակում է, որ ապրիլի 2-ից մինչեւ ապրիլի 5-ի կեսօր մարտերը մղվել են կորցրած դիրքերը հետ ստանալու համար:
Սա նորություն է, որին, կարծում ենք, ՊՆ-ն պետք է արձագանքի: Բաբայանն այլ ռազմական-դիվանագիտական նշանակության հայտարարություններ էլ է անում, որոնց վերաբերյալ կոմպետենտ պաշտոնյայի բացատրությունները հետաքրքիր կլինեին:
Սակայն պակաս ուշագրավ չէ այդ հարցազրույցի 3 դրվագ: Նախ նա ասում է, որ պատերազմից հետո ղարաբաղցիք իրեն «անընդհատ զանգել են եւ խնդրել` բա գաս, մի հատ խոսենք»: Երկրորդ. անուղղակիորեն հայտարարում է, որ եկել է իշխանություններին օգնելու համար` «Ես եկել եմ՝ լինեմ ժողովրդի կողքին, իրանց օգնեմ, կասե՞ն` պետք է պահենք էս ամեն ինչը, կանեմ ինձանից կախվածը, որպեսզի պահենք, ուզում են հանձնե՞ն` դա ժողովուրդն է որոշում»: Եվ երրորդ, խոսելով բանակի վիճակի մասին, ասում է. «Ոգով չի կարելի բանակ պահել (...) Ես չեմ մտածում նման ձեւի բանակ ղեկավարել, պատրաստ չեմ»: Ինչո՞ւ պետք է ինքը բանակ ղեկավարի, ո՞ր բանակը, ո՞վ է իրեն նման բան առաջարկել. այս հարցերի պատասխանը, համենայնդեպս, այս հարցազրույցում չկա:
Այս նյութը դիտել են - 1932 անգամ