2016-07-08 23:33:00
Իմ սուրբ հավատը… Սիրում եմ նրան երբեմն նույնիսկ, երբ հուսահատված, ցնցումից հետո նոր ուշքի եկած, բացում է հանդես, սիրով գեղգեղում, իր անուշաբույր և թովիչ ձայնով հոգիս է գրկում մեղմիվ շոյանքով և կամ տխրամած, գգվող հայացքով, խենթացած հոգով լուսե մի սիրուն կյանք է երազում:
Ես հավատում եմ լուսավոր օրվան, որ պիտի բացի նոր արշալույսներ, ես հավատում եմ մարդու երդումին, երբ գիտեմ նույնիսկ սուտն է բարբառում խրախճանքի մեջ, երբեմն ցավոտ մտքերս խառնում, չի թողնում նույնիսկ հավատից խոսեմ:
Մի փոքրիկ հավատ, որ ինձ հետ է միշտ, բայց հավատն ի՞նչ է, երբեմն նույնիսկ խաբված եմ լինում, բայց հավատում եմ, որ իբր ոչինչ չի եղել կարծես: Երբեմն ուրախ, երբեմն տխուր թռչկոտում է նա, թախծոտ օրերիս գրկում եմ նրան անափ կարոտով, փայում-փայփայում, որ նա չհանգչի, չեմ ուզում ապրել մարած հավատով: Ուզում եմ մարդուն տեսնել անարատ, հպարտ քայլվածքով, հավատով լցված, երբեմն սուտը հերքել եմ ուզում, որ ապրեմ խաղաղ խառը մտքերիս հարածուփ ծովում:
Ափսո՜ս, իմ հավա՛տ…Արևոտ լեզվով խոսում եմ կամաց, կարոտս նորից հևում է հանդարտ, մի տխուր հավատ դողում է հանկարծ, թևաթափ հոգիս գգվում է նրան, որ չանշնչանա, չմարի անձայն: Մաքուր հավատս լռում է հանկարծ, կեղծիքի կողքին մի բուռ է դառնում, համրանում նույնիսկ, չի ուզում անգամ իր լեզվով խոսել: Նա միշտ ինձ հետ է՝ իր կողքին պահած մի կտոր կարոտ ու մի կտոր հույս, մենությանս մեջ լռին ու անձայն, մեղմիվ շոյանքով գրկում է ինձ, լռության ձայնն էլ՝ հոգուս հարազատ, հեքիաթ է հյուսում տխրամած ու հեզ հավատիս մասին՝ մի կտոր դարձած:
Նատաշա Պողոսյան
Արցախի վաստակավոր մանկավարժ,
Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի
հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի
Այս նյութը դիտել են - 1475 անգամ