ՉԵՄ ՈՒԶՈՒՄ ՀԱՅԸ ՀԵՌԱՆԱ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՑ
2016-08-27 00:45:00
Ընթերցում եմ նյութեր հայրենիքից հեռացող հայերի մասին և չեմ համարձակվում մարտահրավեր ուղղել նրանց, ովքեր հեռանում են, բայց ցավով եմ արձանագրում և գիտեմ, որ օրեր, ամիսներ, տարիներ հետո ուծացման, ձուլման ճանապարհով քայլող վաղվա սերունդն այլևս հայ չի լինելու: Սա է մեծագույն ողբերգությունը, և այդ մտահոգությունն ինձ համար չափազանց շոշափելի է, քանի որ Արցախյան ազատամարտի տարիներին` բռնագաղթից հետո, օտար ափերում ապաստանած տարագիր հայուհու ճակատագրի դառնությունն եմ ճաշակել:
Այս նյութը դիտել են - 1648 անգամ
2016-08-27 00:45:00
Ընթերցում եմ նյութեր հայրենիքից հեռացող հայերի մասին և չեմ համարձակվում մարտահրավեր ուղղել նրանց, ովքեր հեռանում են, բայց ցավով եմ արձանագրում և գիտեմ, որ օրեր, ամիսներ, տարիներ հետո ուծացման, ձուլման ճանապարհով քայլող վաղվա սերունդն այլևս հայ չի լինելու: Սա է մեծագույն ողբերգությունը, և այդ մտահոգությունն ինձ համար չափազանց շոշափելի է, քանի որ Արցախյան ազատամարտի տարիներին` բռնագաղթից հետո, օտար ափերում ապաստանած տարագիր հայուհու ճակատագրի դառնությունն եմ ճաշակել:Ամեն անգամ օտար երկնքի տակ բախտ որոնող «փախստականի» մեր կյանքն եմ հիշում, և առայսօր էլ իմ հիշողության մեջ ամեն օր ուրվագծվում է բռնագաղթի ճանապարհը ու հայրենիքից հեռու` «օտար ամայի ճամփեքի վրա» ապաստան գտած ընտանեկան խմբանկարից պակասած իմ հարազատների կորուստն եմ հիշում (հայր, մայր, տատ), որ դառնակսկիծ ու անվերադարձ նրանց պահ տվինք օտար հողում:
Օտարվելու տագնապն զգացի նաև ես, երբ այնտեղ ռուսական դպրոցի 2-րդ դասարան հաճախող դստերս փորձում էի հայ ու հայալեզու դաստիարակել` հեռու պահելով օտարալեզվության վտանգից: Սարսափելի էր, երբ տեսա, որ երկու տարի Արցախում հայկական դպրոց հաճախող երեխան, անցնելով ռուսական կրթության, ժամանակի ընթացքում մոռացել էր հայերեն տառերը: Մանկական փոքրիկ հայերեն բանաստեղծությունների գիրքը նա փակեց՝ չկարողանալով կարդալ տողերը: Ու նորից անհանգիստ սրտի տրոփյունով սկսեցի մեսրոպյան այբուբենի ուսուցումը: Եվ երբ շուտով վերադարձանք հայրենիք, չնայած ռուսերենով ուսուցմամբ դասարանում էր սովորում, բայց հաջորդ ուսումնական տարում նա հայոց լեզվի առարկայական օլիմպիադայի շրջանային փուլում ամենաբարձր միավոր վաստակած մրցանակակիրն էր:
Համարձակվում եմ ասել նաև, որ խարտյաշ և բարձրասրունք գեղեցկուհիների հմայքը շատ էր մեծ, և ավանդապաշտ հայ ընտանիքների որոշ զավակներ իրենց մեջ ուժ չէին կարողանում գտնել` դիմադրելու այդ հմայքին, չմոռանանք, որ այսօր էլ առկա է այդ մտահոգությունը: Փաստը ցավալի է, բայց հուսով եմ, որ հայը չի թողնի իր սերունդը մոռացության տա մեր ոսկեղենիկ հայերենը, չնայած նաև ականատեսն եմ եղել հակառակ երևույթին, երբ ոմանք ձեռ են թափ տվել, որ իրենց երեխաները մոռացել են հայերենը, բայց հպարտացել են նրանց օտար լեզվի իմացության համար: Համոզված եմ, որ օտարության մեջ գտնվող հայը միշտ էլ հոգեպես մնում է հայրենի հողի հետ, հնչեցնում է իր վշտամորմոք հայրենաբաղձության ճիչը, երազում իր երկիրը, հույս փայփայում, որ մի օր «եղեգան փողը» կհնչեցնի դեպ հայրենիք վերադարձի կոչը:
Նատաշա Պողոսյան