Երկրում կառավարություն է ձևավորվում, և արդարությունն ու քաղաքական մշակույթի տարրական նորմերը պահանջում են վստահության որոշակի վարկի առկայություն վարչապետին և ապագա կառավարությանը: Սակայն վարչապետի նշանակման հաջորդ իսկ օրվանից ծայրահեղ թիրախավորման երևույթներ նկատելի դարձան, շատ հաճախ որոշակի կենտրոններից հստակ ուղղորդվող, երբեմն նույնիսկ անթաքույց, հավանաբար որոշակի ակնարկների հասցեավորմամբ: 

Մասնավորապես, անհասկանալի աշխուժությամբ հանրային քննարկում ծավալվեց հատկապես կառավարության և վարչապետի աշխատակազմերում հայեցողական պաշտոններում կատարվող կադրային փոփոխությունների վերաբերյալ: Երբեմն օգնականների կամ խորհրդականների փոփոխության թեման կառավարության անդամների թեկնածություններից ավելի թեժ էր քննարկվում:

Նախ, չափից դուրս տարօրինակ է նման քննարկումը հայեցողական պաշտոններում կատարվող փոփոխությունների շուրջ, քանզի այդ պաշտոններն ընդամենը սպասարկման գործառույթ են կրում և քաղաքականության վրա ուղղակի ներազդման գործոններ չեն: Եվ երկրորդ, այդ նոմենկլատուրայի փոփոխությունները քաղաքական տեղաշարժերի հետևանքում թե մեր օրենսդրության, թե համաշխարհային պրակտիկայի առումով տրամաբանական են, իսկ զարմանալի ու տարօրինակ կլիներ հակառակը: 
Թերևս մի խնդիր կա, որ արժանի է նոր կառավարության քննարկմանը: Վաղուց հասունացել է հանրային ծառայության, և հատկապես քաղաքացիական ծառայության ոլորտում փոփոխություններ անելու անհրաժեշտությունը, և այս համատեքստում կարծում եմ, կարելի է սկզբունքորեն լուծել հետևյալ խնդիրը. հայեցողական պաշտոնների գոնե այն հատվածը, որն ուղղակիորեն սպասարկում է քաղաքական պաշտոնյային (խորհրդականներ, օգնականներ և այլն), պետք է լինի ժամկետային:

Այսինքն, բոլոր այդ հաստիքներում նշանակումներ կատարելիս մասնագետի հետ կնքվում է այն ժամկետով աշխատանքային պայմանագիր, որքան օրենքով իրավասության ժամկետ է սահմանված տվյալ քաղաքական պաշտոնյայի համար: 
Այս պարագայում հայեցողական պաշտոն զբաղեցնող անձը բնական և անխուսափելի կհամարի իր հեռանալը, և մասնագետի համար, առավել ևս երիտասարդ, գրագետ կադրի համար, դա չի դիտվի «աշխատանքից ազատվել»: Միաժամանակ նոր քաղաքական լիդերը չի կանգնի բարդ կադրային լուծումներ տալու, լավամարդ-վատամարդ լինելու ոչ այդքան հաճելի երկընտրանքի առջև (եկեք այնուամենայնիվ ընդունենք, որ ՄԵՆՔ ՓՈՔՐ ԵՐԿԻՐ ԵՆՔ, և այսպիսի իրավիճակները խնդրահարույց են…): 
Ի դեպ, այս փորձը վաղուց հաջողությամբ կիրառվում է հարևան Վրաստանում:
P.S. 
Բոլոր դեպքերում, եկեք 100 օրվա մասին չմոռանանք, պարոնայք:

Հովհաննես Մանուկյանի ֆեյսբուքյան իր էջից