2016-10-27 10:05:00
Դեռ սեպտեմբերից, երբ այդ դասարանը մտա, նա չկար…Իմացա, որ հանգամանքների բերումով` իմ աշակերտուհին արդեն մեզանից ոչ հեռու գյուղական դպրոց է հաճախում: Այս օրերին նա մի նոր հրաշալի զգացողություն պարգևեց ինձ, երբ գրեց, որ կարոտել է իր ուսուցչուհուն և նրա դասավանդած դասերը: Ինչու՞ ինձ թվաց, որ նա անհանգիստ է, ու նրան անմիջապես առաջարկեցի գրել կարոտի մասին, կարոտ սիրո, կարոտ հայրենիքի…
Կարոտ, որ իր հետ թախիծ է բերում, երբեմն անսահման մեծ երջանկություն, կարոտ, որ դեռահաս աղջկան կարող է մեծ ցավ պատճառել…Ու կարոտը թևին տալով` իր տխրամած մտորումներով ինձ հասավ, որտեղ մի սիրուն աղջիկ կար, որ չէր ուզում իր անունը գրել, նա չէր ուզում նաև տեսանելի լինել, բայց սրտի խոսք ուներ, անսահման սեր, որ կորցրել էր և հետքն էր մնացել իր պարզ ու մաքուր սրտում: Ապրիլյան պատերազմական օրերից ծնված մի սեր, որ դողդողաց օդում, ապրիլին հանկարծակի տեղացած ձյունից սարսռաց, արկերի հարվածներից կուչ եկավ, բայց ապրեց:
«Բայց ապրե՞ց»,-կրկնում եմ ես, մի՞թե ապրեց այդ սերը, երբ ինձ ուղարկած նրա կարոտի խոսքերում կորցրած մի սեր կա, մի անմոռաց հիշողություն. «Սիրտս լցված է մշուշով, և թույլ է ու տկար: Դուրսը հիմա ցուրտ է, հոգիս` ալեկոծված: Չէի կարող հզոր լինել և այդքան ուժգին պայքարել: Ասես մոլորված եմ, հոգնած ու մենավոր: Երբ տխուր երեկոն իր մթությունն է փռում սրտիս մեջ, ես իմ անպատասխան սիրուց տանջված` սկսում եմ երազներ հյուսել: Ասես նա ականջիս շշնջում է, որ նորից կգա ու իր հետ կբերի մի նոր արշալույս: Ես կարծում էի` գտել եմ իմ կյանքի միակ, անկրկնելի ու անարատ սիրուն, բայց երբ արթնացա, արդեն կորցրել էի:
Հիմա հարազատ է դարձել ինձ աշունը: Աշնան անձրևի պես` ես լացում եմ անընդհատ: Լացում եմ կարոտից: Նա ջարդեց, փշրեց սիրտս, որտեղ ինքն էր ապրում, կարոտը դարձրեց ինձ ընկեր, կարոտ, որ ապրելուց քաղցր է, իսկ ես արդեն հիվանդ եմ այդ սիրուց: Հասկանում եմ, որ, իրոք, սիրում եմ, բայց ոչինչ փոխել չեմ կարող: Ես կարոտում եմ, տառապում անվերջ, միշտ աղոթում եմ, չեմ ուզում տանջվել կորցրածի համար: Աշնան օրերն էլ տխուր են սառը, ինչպես իմ սիրտը` կոտրված ու թախծոտ, բայց սիրով լցված»:
Ես չգիտեմ իմ հրապարակումներով որքանով եմ օգնում այս սիրահարված անմեղ էակներին, բայց ուզում եմ հոգում կսկիծ ունեցող դեռահասներին ասել, թե ու՞մ է պետք անպատասխան սերը, որ արցունք է բերում, անհուն տառապանք: Դեռ ինչքա~ն անհասանելի բարձունքներ կան, որ պիտի հասնեք, ինչքա~ն գեղեցիկ զգացողություններ կան, որ պիտի ապրեք: Ազատվե՛ք հոգի կեղեքող տանջանքներից ու զգացմունքներից, հաղթահարե՛ք այն, որ կարողանաք այս կյանքում ապրել:Այս նյութը դիտել են - 1434 անգամ
Նատաշա Պողոսյան Արցախի վաստակավոր մանկավարժ, Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի