Խոհերս հանձնում եմ թղթին
2016-11-12 12:21:00
2016-11-12 12:21:00
Ուզում եմ տպավորություններով կիսվել և խոհերս հանձնում եմ թղթին: Աշնանային այդ գեղեցիկ օրը մասնակցում էի յուրատեսակ մի միջոցառման:Մարտակերտի կենտրոնական գրադարանում քննարկման էր դրված արձակագիր Լևոն Ադյանի «Աշնանային ցրտեր » վիպակը:
Մթնոլորտը տրամադրող էր, շուրջբոլորը՝ գունագեղ ու պայծառ:
...Ահա և միջոցառման «հերոսները»՝ Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան թիվ 1 միջն. դպրոցի 12-րդ հումանիտար դասարանի աշակերտները՝ հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի Նատաշա Պողոսյանի գլխավորությամբ, ով կազմակերպել էր այս միջոցառումը:
Նրանց աչքերից հուր ու սեր էր ճառագում: Ոգևորությունը գագաթնակետին էր, դա փաստում էր նրանց յուրաքանչյուր խոսքն ու հայացքը: Պատանեկան սիրո դրաման, որ վիպակի առանցքում էր, մեկնաբանվեց յուրովի: Խմբերի բաժանված աշակերտները փորձում էին արդարացնել կամ մեղադրել հերոսներին, առաջադրում իրավիճակի հարթեցման իրենց տարբերակները:
Նրանց վառ ու բավականին հետաքրքրական տեսակետներն ու վերլուծությունները զարմանք էին առաջացրել մոտս:
Մի՞թե հասունության շեմին դեռ ոտք չդրած դեռահասներն այսքան լավ էին հասկանում սիրո չբացահայտված առեղծվածը....և կարողանում են գրքի հետաքրքրաշարժ ծալքերից վեր հանած տեսակետները հասանելի դարձնել հանդիսատեսին:
Ամեն ինչ այնքան գեղեցիկ էր կազմակերպված, որ թվում էր՝ հեքիաթում էի: Լևոն Ադյան մարդ-անհատը այնքան էր հարազատացել, որ նրա ֆիզիկական բացակայությունը չէր զգացվում: Նրա «հերոսների» շուրթերով հնչած յուրաքանչյուր միտք մի պատկերավոր գոհար էր, իսկ աշնանային «ցրտերից» ոչ մի սառնություն «չփչեց», այլ այդ «ցրտերը» ջերմացրին բոլոր մասնակիցների հոգիները:
Ավարտելով խոսքս և դատելով բանավեճ- քննարկմանը ներկա մասնակիցների ջերմ ժպիտներից ու աշնանաբույր քողով պատված նրանց գոհունակ դեմքերից` վստահաբար կարող եմ փաստել, որ միջոցառումը ստացված էր, գրքի սիրո առեղծվածը՝ ինքնատիպորեն բացահայտված:
Գոհար Մամունց
Մարտակերտի շրջվարչակազմի աշխատակազմի մշակույթի և երիտասարդության
հարցերի բաժնի երիտասարդության գծով գլխավոր մասնագետ
Այս նյութը դիտել են - 4630 անգամ