2016-12-09 00:06:00
-Ես հերոս չեմ. չհասցրի կռվել: Նոր էի թնդանոթս դիրքավորել, ուզում էի «Ուրալը» քողարկել փոսի մեջ, երբ արկը պայթեց կողքիս: Ես կարող եմ Ձեզ բազմաթիվ հերոսների հետ ծանոթացնել, որոնք քառօրյա պատերազմի ժամանակ…
…Ես ուզում եմ, որ Հայկը նստի: Ես ուզում եմ մոտից տեսնել նրա աչքերը, որ հարցնեմ՝ ի՞նչ կար կյանքի ու մահվան ճամփաբաժանին, և ի՞նչ է զգում մարդու հոգին, երբ ձուլվում է տիեզերքի անսահմանությանը …Բայց նա չի նստում, ու հանկարծ հասկանում եմ, որ նա չի կարող նստել առանց օգնության, որ ինչ-որ մեկը պիտի մոտեցնի աթոռը: Հայացքս ակամա սահում է անբնականորեն թեքված ձեռքի վրայով, «շոշափում» ճակատի սպիները: Նա փոքրիկ, երերուն քայլ է անում դեպի պատուհանը: Զգույշ՝ ասում եմ տագնապած:
– Ես 19 տարեկան եմ, ու ամեն վայրկյան ականջներիս մեջ հնչող «զգույշ» բառը դատավճռի է նման:
Ես բնազդաբար մոտենում եմ պատուհանին:
-Ինչ գեղեցիկ ծառ է, -ասում է Հայկը:
-Ի՞նչ ծառ…
– Այսքան գեղեցիկ է, ու չե՞ք նկատել: Ձեր պատուհանի տակ դեղնակարմիր տերևներով ծառ կա: Այսքան գույնզգույն տերևներ որտեղի՞ց է հավաքել վրան…Չե՞ք նկատել:
Ես գլխով անորոշ շարժում եմ անում:
– Դե, արդեն գիտեք, որ դեղնակարմիր ծառը այստեղ է: Երբ տխրեք, մոտեցեք լուսամուտին, ու դեղնակարմիր ծառը Ձեզ կհիշեցնի, թե որքան գեղեցիկ բաներ կան Ձեր կյանքում, որ դեռ չեք նկատել:
Հայկը նստում է աթոռին, ես մնում եմ պատուհանի մոտ կանգնած, աչքս՝ դեղնակարմիր ծառին:
– Մի ժամանակ ես երկու ամուր ոտք ունեի ու երկու առողջ ձեռք: Բայց չգիտեի, թե ինչի համար են իմ ոտքերն ու ձեռքերը: Մի ժամանակ գլուխս վիրահատված չէր. կարող էի ժամերով խոսել, բայց ես ավելի շատ լռել եմ, որովհետև չգիտեի՝ ինչ պիտի խոսեմ…Ես նույնիսկ մի կարգին չեմ սիրել:
…Ինձ մի պահ թվում է, թե ինչ-որ մեկը մտել է ներս ու խոսում է Հայկի ձայնով:
– Ես հիմա անհամեմատ ուժեղ եմ, քան այն ժամանակ, երբ առողջ էի, որովհետև բացահայտել եմ, թե որքան ուժեղ կարող են լինել մարդու ձեռքն ու ոտքը… Իսկ խոսքը կարող է փոխել աշխարհը, փոխել ինչ-որ մեկի կյանքը….
Շարունակությունը՝ ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐ շաբաթաթերթում
Այս նյութը դիտել են - 1288 անգամ