«Երեկ Ազգային ժողովը գրեթե դատարկ դահլիճում քննարկում էր Քրեական օրենսգրքում լրացում կատարելու մասին օրենքի նախագիծը, որը նախատեսում է քրեականացնել պաշտոնատար անձանց ապօրինի հարստացումը։Ընդ որում, իշխանությունն այնպիսի հռետորաբանությամբ է խոսում այս երեւույթի մասին, որ ցանկացած հակադարձում՝ օրենքի հետադարձ ուժ ունենալու մեխանիզմների մասին, կամ անցյալին անդրադառնալու որեւէ առաջարկ ներկայացվում է՝ որպես պոպուլիզմ կամ կուլակաթափության դրսեւորում։
Մինդեռ մինչեւ օրս հարստացած ու գերհարստացած բոլոր պաշտոնյաներն իրենց կարողությունները կուտակել են ապօրինի ճանապարհով, ինչի վկայությունն են այդ պաշտոնյաների հայտարարագրերը, շվայտ կյանքն ու բարքերը։ Հնարավոր է՝ նրանցից շատերը «թղթերով» օրինականացրել են իրենց հարստությունը, սակայն հասարակական ընկալման մեջ Հայաստանի պաշտոնեական դասը հանցագործ ճանապարհով հարստացած մարդկանց հավաքականություն է։
Այս օրենքով իշխանությունը, փաստորեն, ուղերձ է հղում այդ դասին, որ այդ հարստությունը՝ անկախ ծագման աղբյուրից, լեգիտիմացվում է։
Դա չափազանց կարեւոր է Հայաստանի մեծահարուստ պաշտոնյաների համար, որովհետեւ տարիների ընթացքում նրանք կարողացել են ամենատարբեր սխեմաներով «օրինականացնել» իրենց հարստությունը, որն այսօր արդեն «մաքուր բիզնեսներից» նրանց կայուն եկամուտներ է ապահովում։
Նրանց միայն պետք է, որպեսզի որեւէ մեկը չհարցնի կապիտալի ծագման մասին, ինչն էլ ապահովում է իշխանությունը՝ դա ներկայացնելով որպես «կոռուպցիայի դեմ պայքար»։ Այս օրենքը, եթե որեւէ մեխանիզմով ունենար նաեւ հետադարձ ուժ, առնչվելու էր նաեւ այսօրվա Ազգային ժողովի պատգամավորների զգալի մասին, որոնք երեկ նույնիսկ ներկա չէին օրինագծի քննարկմանը։
Իշխանությունը նրանց ազատում է անցյալի մասին մտահոգվելու ծանր բեռից։ Սա նաեւ յուրօրինակ ընտրակաշառք է, այս անգամ՝ ոչ թե ընտրողներին, այլ բոլոր նրանց, ովքեր ամեն ինչ անելու են, որպեսզի ընտրությունների արդյունքը որոշվի ոչ ընտրողների կողմից։ Հենց դա էլ կոչվում է իշխանության վերարտադրություն»:
Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում