Հրապարակ թերթը գրում է, որ կառավարությունում եւ գործադիր իշխանության այլ օղակներում տագնապով սպասում են կադրային փոփոխությունների, որ կարող են լինել առաջիկայում: Նախօրեին էլ Հայկական ժամանակը գրել էր, որ առաջիկայում սկսվելու է ՀՀԿ բանակցությունը ՀՅԴ եւ ԲՀԿ հետ՝ ոչ ֆորմալ կոալիցիա ձեւավորելու ուղղությամբ, ինչը նշանակում է պաշտոններ այդ կուսակցություններին:
Հայաստանը մոտենում է 2017 թվականի խորհրդարանի ընտրությանը, որը յուրահատուկ է լինելու նրանով, որ փաստացի հանդիսանալու է իշխանության թիվ մեկ մանդատը, քանի որ Հայաստանում վերացվել է նախագահի մանդատը՝ այդ պաշտոնն այլեւս նշանակովի է:
2017-ին ընդառաջ հարց է առաջանում, թե ինչ ժամկետների շուրջ պետք է պայմանավորվեն ՀՀԿ-ն, ՀՅԴ-ն ու ԲՀԿ-ն: Պայմանավորվածությունը վերաբերելու է միայն 2016-ի՞ն, այսինքն տեւելու է մինչեւ 2017-ի խորհրդարանի ընտրության արդյունքը, թե՞ ՀՀԿ-ն, ՀՅԴ-ն ու ԲՀԿ-ն միանգամից որոշելու են 2017 թվականի խորհրդարանի մեծամասնության պատկերը:
Միեւնույն ժամանակ, գուցե առավել նշանակալից հարց է այն, թե արդյոք Հայաստանի խորհրդարանի մեծամասնության եւ փաստացի ապագա իշխանության հարցն ընդհանրապես լուծվելու է Հայաստանում, թե՞ այդ հարցի լուծումը կախված է արտաքին գործոններից, արտաքին քաղաքական կենտրոնների դիրքորոշումից, նրանց միջեւ հարաբերությունից:
Բանն այն է, որ մոլորակը գտնվում է որոշակի նոր աշխարհակարգի ձեւավորման գործընթացում, որտեղ Հայաստանի դերակատարումը եւ նշանակությունը բավական շոշափելի է, հետեւաբար հարց է առաջանում, թե արդյոք աշխարհքաղաքական ուժային կենտրոնները Հայաստանում իշխանության ձեւավորման գործընթացը կթողնեն «ինքնահոսի», հատկապես երբ այն մեծ հաշվով «ինքնահոսի» չեն թողել նույնիսկ առավել հանդարտ աշխարհքաղաքական իրավիճակներում:
Առավել եւս, երբ Հայաստանում իշխանության ձեւավորման գործընթացում չափազանց փոքր է հասարակության դերակատարումը, եւ իշխանության հարցը լուծվում է քաղաքականությունից շատ հեռու, բացառապես անձնական հարստության եւ անվտանգության խնդիրներով մտահոգ, ինտելեկտուալ ցածր կարողությունների տեր անձանց պայմանավորվածությունների շրջանակում, որոնք զրոյական պատասխանատվություն ունեն անգամ հայկական պետականության հանդեպ, ուր մնաց համաշխարհային գործընթացների:
Իսկ երբ դրանք գտնվում են շրջադարձային վերափոխումների փուլում, որը շատ փորձագետներ արդարացիորեն համեմատում են համաշխարհային պատերազմի «էֆեկտի» հետ, անգամ ամենափոքր պետություններում իշխանության խնդիրը դառնում է միջազգային խնդիր:
Հետեւաբար, Հայաստանում որեւէ մեկի համար չի կարող երաշխիքային լինել պայմանավորվածությունը Սերժ Սարգսյանի հետ, Սարգսյանը որեւէ մեկին չի կարող տալ քաղաքական երաշխիք:
Իշխանությունն ինքը ներկայում ունի երաշխիքների կարիք: Առավել եւս, որ երաշխիքային նախկին համակարգը՝ Ռուսաստանը, ունի լրջագույն խնդիրներ, որոնց ոչ թե վերջի, այլ շարունակության միտումներն են առավել ակնառու:
Իսկ երաշխիքային նոր համակարգի կանոնները Հայաստանի իշխանությանը բավական հստակ ներկայացնում են ԱՄՆ-ն ու Եվրամիությունը՝ պայքար կոռուպցիայի դեմ: Հետեւաբար, Հայաստանում առավելագույնս երաշխիքային կարող են լինել ոչ թե կոալիցիոն, այլ միայն հակակոռուպցիոն պայմանավորվածությունները:
Բայց, այդ դեպքում ՀՀԿ-ն, ՀՅԴ-ն ու ԲՀԿ-ն պետք է բանակցեն Երեւանի բարձր կամուրջներից որեւէ մեկի վրա, որովհետեւ հակակոռուպցիոն պայմանավորվածությունը նրանց համար մեծ հաշվով հավասարազոր է համակարգային ինքնասպանության: