Պարզվեց, որ օպտիմալացում ասվածն այլ բան չէ, քան մարդկանց մի մեծ խմբի աշխատանքից զրկելը: Եթե դա պիտի արվի ուռճացված պետական հիմնարկները բեռնաթափելու նպատակով, դա, ինչ խոսք, խրախուսելի է: Բայց արի ու տես, ըստ Երիցյանի, նպատակը բոլորովին այլ է: «Պետք է կրճատումներ լինեն, որպեսզի աշխատավարձերը բարձրացվեն»,- տեղեկացրեց նա: Այսինքն ոչ մի խնայողություն և ոչ էլ արդյունավետ ծրագրերի իրականացում: Ընդամենը որոշ պաշտոնյաներ պիտի ավելի բարձր աշխատավարձ ստանան իրենց գործընկերների գործազուրկ դառնալու գնով: Եվ սա այն դեպքում, երբ Հայաստանում գործազրկության մակարդակն ահռելի է:
Արմեն Երիցյանին, իհարկե, դժվար կլինի բացատրել, որ աշխատավարձ կարելի էր բարձրացնել նաև ամեն կարգի մսխումների, անտեղի ծախսերի, կերուխումերի, թանկարժեք նվերների, արտասահմանյան ճոխ ուղևորությունների բացառման հաշվին: Բայց նա զբաղված մարդ է, սրա մասին խորհելու ժամանակ չունի: Ժամանակ չունի նաև մտածելու վաղը փողոցում հայտնվող մարդկանց այլ տեղերում աշխատանքի տեղավորելու մասին, թեկուզ մասնավոր սեկտորում: Նորմալ երկրներում դա արվում է պետական ծրագրերի միջոցով, բայց Հայաստանում դրա մասին որևէ մեկն անգամ չի էլ մտածում: ՏԿԱԻ նախարարն էլ չի մտածի: