2017-03-17 16:11:00
«Օ՜ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐ, Օ՜ ԲԱՐՔԵՐ»
Բռնատիրությունն ու ամենաթողությունը միևնույն չարիքն են: Ի՞նչ տարբերություն, մարդկանց գնդակահարում-կացնահարո՞ւմ են, թե՞ ամբարտավանորեն ընկղմում սոցիալական, տնտեսական և հոգեբանական ճահիճը:
Ի՞նչ տարբերություն. մի դեպքում մարդուն զրկում են կյանքից, մյուս դեպքում՝ իրավունքներից, արժանապատվությունից, ստորացնում և ծաղրում, ապականում մարդու մեջ ամեն ինչ:
Երկու դեպքում էլ ամենուրեք ցինիկաբար տիրում են կեղծիքը, սուտը, խաբեությունը, հեգնանքը, վիրավորանքը և այլն:
Երկու դեպքում էլ նրանց հաղթաթուղթը անպատժելիության խորին համոզմունքն է: Այդպես մտածում էին բերիան, մուղդուսին, հիմա այդպես մտածում են մեր վերնախավի նույնատիպ պատժիչները:
Արդ, անկարելի տհաճությամբ երբեմն հետևում եմ այս հերթական նախընտրական հրմշտոցին ու զզվում եմ. նույն ստորաքարշությունը, երեսպաշտությունը, նույն անամոթ խաբեությունը, նույն դատարկ խոստումնաբանությունը, նույն անպատկառությունը, փողոցային-ժարգոնային խուժանաբանությունը, բացահայտ սպառնալիքներ պարունակող գռեհկաբանությունը:
Այս ամենը բոլորիս քաջածանոթ խղճալի տեսարաններ են:
Մենք հո գիտե՛նք, թե ինչ խորամանկ ու նողկալի եղանակներով են ընթանում մեզ մոտ և՛ քարոզարշավները, և՛ «ընտրությունները», քամուն են տրվում միլիարդավոր փողեր, իսկ ժողովրդի վիճակը գնալով վատթարանում է:
Այս բանը բոլորը գիտեն, բայց էլի մղվում են դեպի «կուռքերի» ուռկանը՝ գերվում, հմայվում, կախարդվում ու ծափահարում:
Այս ի՞նչ ծուղակ է, ի՞նչ զորեղ հիպնոս է, չեմ հասկանում, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում:
Այս նախնադարյան երկրում ոտնահարված է մարդը իր բոլոր իրավունքներով, անտեսված ու արհամարհված՝ անկախ իր վաստակից, հեղինակությունից և արժանապատվության խորությունից: Ու մտածում եմ... թե վերնախավի այս աճպարարները այսքան ասպատակություններից ու մեղանչումներից հետո ինչպե՞ս են գլուխները դնում բարձին:
Ցնդել կարելի է, խենթանալ, ցնորվել...
Ափսոս իմ լուսեղեն Հայրենիքը, որ վերածվել է խաղատան, լրբատան, հետին խրախճատան, ամենագետնաքարշ բազարի, տգիտության և անբարեկրթության ասպարեզի:
Ա՜խ Աստված, հնար լիներ էս իմ որբացող ու բզկտվող Հայրենիքը առնեի գիրկս, սեղմեի սրտիս ու մի խռով գիշեր թաքուն ու գաղտնաբար դուրս հանեի էս արհավիրքից ու, թե վտարված, անօգ պիտի ապրեի ինչ-որ անհասցե խորշերում, ապա, գոնե մասունքի պես փոքրիկ Երկիրս գրկումս լիներ ու կրծքիս տակ՝ հեռու ամեն չարից ու փորձանքից...