Այս գրքում ինձ կամրջված եմ տեսնում հեռուներին.Նատաշա Պողոսյան
2017-03-19 11:25:00
2017-03-19 11:25:00
Ձեռքիս Զոյա Պողոսյանի «Ղարաբաղն իմ հոգու մեջ է» գիրքն է, որտեղ ներկայացված են ղարաբաղյան բանահյուսության արժեքավոր պատառիկներ` հումորիկ պատմություններ, բանաստեղծություններ, բարբառով գրված մանրապատումներ, ասացվածքներ: Նաև նախաբանի արժեքավոր խոսք կա գրված` հոգեբան, ԱրՊՀ պրոֆեսոր, Գիտության վաստակավոր գործիչ Արզիկ Մխիթարյանի կողմից:Այս նյութը դիտել են - 2696 անգամ
Մեր գյուղի` Մոխրաթաղի` ինձ շատ ծանոթ ու հարազատ մարդկանց մասին է խոսքը, որ գրվել է 92-ի բռնագաղթից հետո ՌԴ Սարատով քաղաքում բնակություն հաստատած իմ համերկրացու, նաև բարեկամուհու կողմից, որտեղ իր ապրած կյանքն է, գյուղի առօրյան, իրական կյանքի հուշեր: Կարոտի զգացողություն կա Արցախյան պատերազմից հետո օտար ափերում հանգրվան գտած հեղինակի հուշերում, անցյալ դարձած իրադարձություններ, նույնիսկ դեմքեր, որ մեզ հետ չեն արդեն:
Այդ գրքում նաև մեր տոհմածառն եմ տեսնում, հայրական կողմից պապիս ու տատիս` Գալուստ և Սոֆյա Պողոսյաններից ծնված զավակներին` Թալիշ և Սերյոժա Պողոսյաններին, որ զոհվեցին Հայրենական պատերազմում, հորս` Միքայել Պողոսյանին, ում փոքր քրոջ` Արևիկի հետ ծնողների մահվանից հետո որբանոց էին հանձնել: Աղջիկների ու տղաների մանկատներն առանձին էին, հորս էլ որբանոցից որբանոց էին տեղափոխում...Տարիներ անցան, քրոջը կորցրեց նա, հասունացած երիտասարդը, ցավոք, մենակ վերադարձավ հայրենի գյուղ... Հայրս ընտանիք կազմեց, ու ծնվեցինք մենք` չորս երեխաներս:
Հայացքս սահում է գրքի տողերով... Ծնողներս են` Միքայել Պողոսյան և Արզիկ Ղահրամանյան, նրանցից ծնված երեխաները` Վոլոդյա`/ավագ եղբայրս/, ապրում է Մոսկվայում ընտանիքով, մեկ տղա ունի, Ալյոշա` /կրտսեր եղբայրս/, երկու երեխա ունի, ապրում է Իսպանիայում, Նատաշա` ապրում է Մարտակերտում, մեկ աղջիկ ունի, մեկ թոռ, Նադյա` փոքր քույրս է, ապրում է Մոսկվայում, ամուսնացած չէ:
Իմ ներկայի արմատները անցյալիս մեջ են...Ու այդ հեռավոր անցյալում օտար ափեր չվող կռունկների երամ կա, 92-ի բռնագաղթի սարսափելի օրեր, երբ չարության ծուխը պատել էր երկնակամարը, և ճարահատյալ կռունկների երամը տագնապահար չվում էր հեռավոր ցուրտ ափեր:
Ապրելու հրճվանքն օտարության մեջ չէր, և երամից մի կռունկ ուզում էր հայրենադարձվել, երբ տեսիլքի պես նրան երևաց անսեր մնացած հայրենի մի տուն: Ու ես վերադարձա: Սիրո նվիրական մեծ ուժը ծննդավայրս էր, տագնապը` մայրենի լեզվից նկատվող նահանջը, որ տեսանելի էր ռուսական դպրոց հաճախող դստերս մոտ: Մենք եկանք 96-ին, որպեսզի փրկենք մեզ կործանումից, որ ձուլում էր կոչվում, վերացում:
Մի կռունկի փոքրիկ երամ ձուլվեց օտար հողին, որ կամրջվի հայրենիքս հեռուներին: Տարիներ առաջ Սարատովի հայկական գերեզմանոցում ավելացավ երեք շիրիմ. ծնողներս էին և մորս կողմից Հայկանուշ տատս, որ հանգան օտար հողում, իսկ պապս` Նիկոլայ Ղահրամանյանը, զոհվել էր Մեծ հայրենականում:
Այս գրքում ինձ կամրջված եմ տեսնում հեռուներին...Հայրենադարձված մի կռունկ եմ, արմատներս` օտար հողում: Հարազատներ ունեմ այնտեղ, անհագ կարոտ, ծիածանված նոր երազներ...Ցավիս ակունքները խորն են ու անձնական, բայց ընդհանրական են, ամենքից էլ` անբաժան:
Նատաշա Պողոսյան