Դուխավիկը
2018-12-19 11:57:00
2018-12-19 11:57:00
Արթուր Վանեցյանը շարունակում է ինքնափիառի տխրահռչակ արշավն՝ ակնհայտորեն փորձելով դեռևս էյֆորիայի ազդեցության տակ գտնվող հասարակության մի մասի հաշվին լուծել ինքնակայացման դժվարագույն խնդիրը:
Փաշինյանի աջ ձեռքը համարվող ու սեփական տիրոջը հնազանդորեն ծառայող սույն ԱԱԾ-ականը դեկտեմբերի 15-ին նախ լրագրողներին էր ասուլիս տվել՝ ուր հռետորական հարց էր բարձրացրել, թե հետո ինչ, որ ԱԱԾ տնօրենին գաղտնալսել են՝ որևիցե արտառոց բան չտեսնելով տեղի ունեցածում, ապա հաջորդ օրն «Ազատության» եթերում էր վստահություն չներշնչող ու շաբլոն դարձած տրյուկներով փորձել չքմեղանալ ու համարձակ տղու տպավորություն թողնել՝ քուչի մակարդակի հայտարարություններ անելով:
Բոլոր երկու դեպքում էլ Վանեցյանը մասսայաբար հերքել է իր կապը Ռոբերտ Քոչարյանի գործի հետ ուղղակիորեն կապ ունեցող «դատավոր Հրաչի» հետ, իսկ ահա կոնկրետ «Ազատության» եթերում հայտնի գաղտնալսումների կապակցությամբ բառացի հայտարարել հետևյալը. «Չկա մի բան այդ գաղտնալսման մեջ, որից ես ամաչում եմ, որից ես քաշվում եմ , որի պատասխանը չունեմ: Չկա մեկ բառ, մեկ նախադասություն, որի համար ես երբևիցե կամաչեմ»:
Դե ինչ, համաձայնե՛ք, որ Վանեցյանի խոսքերը բավական համարձակ են հնչում՝ ստեղծելով տպավորություն, թե մարդու գլխին պարզապես ոմանք շառ են անում՝ փորձելով հարված հասցնել ոչ միայն անձամբ Վանեցյանին, այլև հատկապես Փաշինյանին:
Հետաքրքիր է՝ իսկ կոնկրետ ի՞նչ է ասել Վանեցյանը նույն Սասուն Խաչատրյանին գաղտնալսված հեռախոսազրույցի ընթացքում: Գուցե իրո՞ք շառ են անում:
Իրականում Խաչատրյանի հետ բավական անբռնազբոս երկխոսության ընթացքում Վանեցյանը, մասնավորապես, ասել էր. «Ասի՝ նայի հիմքերը, կզանգես, բայց կալանքն ուզես-չուզես պըտի տաս»:
Թե ում նկատմամբ է ասիչի կարգավիճակ ձեռք բերել Վանեցյանը, պարզ է. խոսքը դատավորի մասին է:
Եվ ուրեմն՝ որո՞նք են Վանեցյանի՝ դատավորին չճանաչելու մասին պնդումների հիմքերն այն դեպքում, երբ ինքն անձամբ է հեռախոսազրույցի ընթացքում փաստացի խոստվանում , որ հրահանգել է դատավորին Քոչարյանին ամեն գնով կալանավորել:
Պակաս ուշագրավ չի ստացվել Վանեցյան-Փաշինյան հեռախոսազրույցը, որի ընթացքում Վանեցյանն, իր գործողությունների մասին «դակլադ» տալով Փաշինյանին, ասել էր բառացիորեն հետևյալը. «Դատավորը զանգեց ինձ, մի քիչ վախումա էդ կալանքը տա: Ասեցի մի հատ գործը լրիվ ուսումնասիրի, զանգի ինձ ասա՝ որտեղ ես թույլ տեղ տեսնում, ու կասեմ: Հիմա դատավորն էտի նայումա, էդ էլ կզանգի կասի, պարո՛ն վարչապետ: Ես դե բանին հետաձգում եմ, բայց Քոչարյանին ձերբակալում ենք»:
Իրականում Վանեցյանի՝ վերջին օրերի չքմեղացումն ու ակնհայտորեն չստացված «փիառ» ակցիան հասարակությանն ուղղված հայհոյանքի պես մի բան է, հասարակության երեսին թքելուն հավասար պահվածք:
Մի՞թե Վանեցյանին թվո՞ւմ է, որ մարդիկ այնքան հիմար են ու կարճամիտ, որ կարող են հավատալ նորաթուխ ինչ-որ մեկի խոսքերին ու իսկապես համարեն, որ Քոչարյանի շուրջ ընթացող ողջ դատաիրավական պրոցեսը ոչ թե Փաշինյանի կողմից գծագրված պրիմիտիվ «վենդետա» է, այլ՝ ասենք՝ անաչառ պրոցես: Եթե Վանեցյանը ոչ մի պախարակելի բան չի տեսնում իր ու Սասուն Խաչատրյանի, իր ու Փաշինյանի խոսակցության մեջ, ապա ինչո՞ւ է փորձում հերքել անհերքելին, մի՞թե դա չի վկայում այն մասին, որ իրականում Վանեցյանը հասկանում է այս իրավիճակում սեփական անելանելիությունն ու ստիպված մանկահասակ երեխայի հոգեբանությամբ փորձում ասել՝ ես չեմ արել:
Իրականում Արթուր Վանեցյանի՝ համաշխարհային դարձած խայտառակությունը միայն նրանը չէ: Հիմնական խայտառակվողն այստեղ, թերևս, առայժմ վարչապետի պաշտոնակատարի դերում հանդես եկող Նիկոլ Փաշինյանն է: Բոլորն են հիշում, չէ՞, նրա այն պնդումները, թե գործադիր իշխանությունն իրավունք չունի խառնվել դատաիրավական գործընթացներին…
Կատարվում է շատ պարզ ու «թափանցիկ» պրոցես. Փաշինյանը, փաստացի բռնազավթելով իշխանությունը, լծվել է Ռոբերտ Քոչարյանին, Մանվել Գրիգորյանին ամեն գնով «փակելու» «հեղափոխական» գործին, նրանց նկատմամբ քաղաքական վենդետա է իրականցնում՝ չունենալով որևիցե իրավական հիմքեր, իսկ այս պրոցեսում որպես «վինտիլ» հանդես եկող Վանեցյանն էլ այդ ընթացքում ամեն գնով ջանում է շեֆի կեղտերը կոծկել՝ չորքոտանու տեղ դնելով իրեն լսողներին:
Ինչին են փորձում հասնել սրանք, հասկանալի չէ:
Տնաշեննե՛ր, ախր մարդիկ հո խոտ չե՞ն ուտում…
Ավելի մանրամասն՝ տեսանյութում: