Մհեր Մկրտչյանի մեծ քույրը՝ Կլարան մեր հարեւանուհին էր եւ մորս ամենամտերիմ ընկերուհին:
Կլարա տյոտյան լիքը-լիքը կին էր /նկարում էլ երևում է/: Նա շատ էր սիրում տան կահույքը շարունակ տեղափոխել: Ամուսինը՝ տաքսիստ Բենիկն էր:
Կլարա տյոտյան ամեն օր անպայման մեր տուն էր գալիս ու պատմում իրենց տան անցուդարձի մասին: Եվ քանի որ հանճարեղ եղբոր նման ինքն էլ շատ հումորով էր՝ իր ընտանիքում տեղի ունեցածը ներկայացնում էր շատ հումորով:
Մեր տանը հերթական սրճախմության ժամանակ, դիմելով իր խոսքին անհամբեր սպասող երեխաներիս, Կլարա տյոտյան ասաց.
- Էրեխեք ջան, երեկ սպալնյայի մեբելը տարել եմ զալ, իսկ զալի մեբելի կեսը տարել եմ միջանցք, էն մյուս կեսը՝ սպալնյա: Էսօր առավոտը Բենիկ ձյաձյան զարթնել ա ու գոռում ա՝ ,,Կլա՜ր, ուշանում եմ, տրիմոն ուր ա՝ սանրվեմ գնամ,,:
Վերջը Բենիկը գնաց գործի, ես էլ զանգեցի Ֆրունզին ու պատմեցի, որ Բենիկը տրիմոն չէր գտնում, որ սանրվեր-գնար: Ախպերս ասեց.
- Վա՜յ, Կլար, բա դու չգիտես, թե ինչ եկավ մեր գլխին քիչ առաջ: Դոնարան մի ժամով տնից դուրս եկավ: Ես ու Նունեն մեզ համար հանգիստ դիվանին նստած էինք, մեկ էլ պատից Դոնարի նկարը շըըըրը՛խ, ընկավ իմ ու էրեխու գլխին: Լավ է բան չեղավ, բայց երկուսս էլ շշմած էինք մնացել: Ասեցի.
- Բալես, մերդ տանը չի, բայց էլի մեզ հանգիստ չի տալիս,- նաև եղբոր գլխին եկածը ծիծաղելով մեզ պատմեց Կլարա տյոտյան:
Առաջին անգամ տասը տարեկանում եմ Կլարայենց տանը տեսել Ֆրունզին և նրա կնոջը՝ Դոնարային /հետո ավելի հաճախ/ և հասկացել, որ աննշան իրադրությունները արվեստով ներկայացնելու հունարը այդ գերդաստանի ,,ոսկեթամբ ժառանգությունն,, է, որտեղ Մհեր Մկրտչյանը, իսկապես, ամենաանօգնական երեխան էր՝ բոլոր չափումներից դուրս տաղանդով օժշտված երեխա:
Տեսել եմ անգամ նրանց մայրիկին՝ Սանամ տատիկին, որը Ֆրունզի աղջկան բերում էր մեր բակ, որ միասին խաղայինք: Ու զարմանում էի, թե այս գործարանային ճաշարանի աման լվացող, մի բուռ կնոջից ինչպես է աշխարհ եկել Ֆրունզի նման հսկա տիեզերքը:
Հիշում եմ, թե ինչպես էր ամեն անգամ Նոր տարվա օրերին Կլարան մորմոքվում, թե՝ ,,էս անգամ էլ ախպորս ժողովրդականի կոչում չեն տա,, ու անհամբեր սպասում էր ,,Վրեմյա,,-յի հաղորդմանը:
Այդ հիմա է, որ արկղերով կոչումներ են բաժանում, բայց Ֆրունզ չկա:
Գնահատականներում ժուժկալ Հենրիկ Հովհաննիսյանը առանձին դեպքերում է խոսքեր շռայլել: Ահա՛.
«Մհեր Մկրտչյանը այն դերասանական տեսակին էր պատկանում, որին սովորելը նույնիսկ կարող էր խանգարել: Նա ինքն էր՝ ինքնատիպ, ամբողջական, մի հանճարեղ ֆոլկլորային ծնունդ, որը երբեք չէր մշակել իր շնորքը, իր վարպետությունը, բայց ամենաբարդ դերասանական խնդիրներն առաջադրում էր եւ լուծում շատ հեշտ, աներեւակայելի հեշտ, այնքան, որ նրան նայելիս թվում էր, թե խաղալը իսկապես շատ հեշտ բան է:
Չափազանցումներից մենք վախենում ենք, բայց իմ կարծիքով նա իմ սերնդի դերասաններից միակն էր, որ բացարձակորեն օժտված էր, անտարակուսելիորեն տաղանդավոր:
Նա առանձին էր եւ չէր դասվում որեւէ շարքի: Ինքն էր եւ իր նման, եկավ ու գնաց»:
Ծնունդդ շնորհավո՛ր, ԱՐՏԻՍՏ
Կիմա Եղիազարյան