Այսօր էլ առավոտյան իմ բնակավայրի` մեր բնակելի շենքի նկուղից դուրս եկա խաղաղված, շրջապատի անդորրության մեջ հիացմունքով նայում եմ երկնքին, մտովի խոսում վերին բարձրյալի հետ, փորձում վայելել նոր կարոտներ…Այս անգամ ուրիշ են կարոտներիս երանգները, գուցե նաև շատերի կարոտների նման:

Աչքիս առջև պատկերներ են երևում, անցած օրեր, որ մինչ այդ անտեսանելի քողով պատված` չեմ էլ հիշել: Ու անցած օրերիս հիշողությունների մեջ հանկարծ երևաց այն աղջիկը, որ շատ մեղմ էր, անչափ հանգիստ, նույնիսկ այնքան հանդարտ, որ ասում են նման էր կանգնած ծովին: Ու ես սկսեցի կարոտել ինձ, երբ աղջնակ էի, այն ժամանակ պատերազմ չկար, ու նման էի այն հարդարտ ծովին…

Նորից մտովի թերթեցի անցած օրերս, տեսա մեկին, որ համեստության քողը մի կողմ էր դրել, որ դիմադրի ճակատագրի հարվածներին: Այս անգամ նա նման չէր այն հանդարտ ծովին, հուզախռով էր հոգին, ցավից ճչում էր, որ չխորտակվի: Ու նա փրկվեց` մաքառումներով, երբեմն նույնիսկ փրփուրից կախվելով, բայց մի անգամ նույնիսկ ուժեղ հարվածից ծովին ընդառաջ գնաց, հուսահատված գրկեց նրան, բայց ծովն այս անգամ նրան չընդունեց:

Ու փակեցի մի օր այդ գիրքը հանկարծ, որպես հայտնություն` որոշեցի ես, որ ինձնից ստեղծեմ մի կոշտ, ըմբոստ կին…Այդքան էլ դյուրին չէր անցնելիք ճամփան, պիտի մռայլվես, երբ ժպիտ ես սիրում, պիտի կոշտ լինես, երբ ինքդ նուրբ ես, ըմբոստ պիտի լինես, երբ հոգիդ անդորրության մեջ նավարկել կուզեր: Ու ստեղծվեց մեկը` մյուսներից տարբեր, որ երբեմն դժգոհում, ըմբոստանում էր, մաքրագործված աշխարհ էր ուզում... Ու այս օրերին այդ կերպարի մեջ հաղթահարեցի ապրումներն իմ, բայց գիտեմ նաև, որ պատերազմը դեռ չի վերջացել:

Որքա՜ն եմ կարոտում այն մեկին, որ նուրբ էր, հանդարտ, մեղմություն կար դեմքին, այնտեղ խաղաղ էր աշխարհը, հոգին էլ խաղաղ էր, նա անչափելի մի աշխարհ էր սիրում, որտեղ ժպիտ կար, շռալ ծիծաղներ…Ու ես ուզում եմ վերջանա այս պատերազմը, որ անցնեմ իմ նոր կերպարին, այնտեղ սիրառատ ժպիտներ կան շատ, անթիվ երազներ, մեղմիվ հայացքներ…, ու ես կարոտում եմ դրանց:

 Նատաշա Պողոսյան

Արցախի վաստակավոր մանկավարժ, Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան 

 միջնակարգ դպրոցի  հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի