Factor TV-ն զրուցել է Սփյուռքի գլխավոր հանձնակատար Զարեհ Սինանյանի հետ։

-Ձեր այցը ԱՄՆ՝ Ցեղասպանության մասին Ջո Բայդենի հայտարարությունից անմիջապես հետո էր, հաջորդ օրը։ Համայնքում տրամադրությունները ինչպե՞ս էին։

—Ամերիկահայության տրամադրությունը դրական էր, քանի որ այդ եզրույթը օգտագործելու համար համայնքը տասնամյակներ պայքարել էր և լուրջ ռեսուրսներ ներդրել դրա մեջ։ Բայց բոլորը սկսել էին հարց տալ՝ հետո ինչ, ինչ է լինելու այդ բառն օգտագործելուց հետո։
-Եվ՞։
—Կարծում եմ, որ դրա պատասխանը դեռ ոչ մեկ չի սահմանել, մենք չունենք ազգային կոնսենսուս, թե այդ բառը օգտագործելուց հետո ինչ ենք ակնկալելու։ Հարցի պատասխանը շատ ուշացած է, հարցի պատասխանը պետք է լիներ մինչ հարցի հնչելը։
—Պատերազմի ընթացքում հայկական համայնքը մեծ ակտիվություն ցույց տվեց, պատերազմի ելքից հետո ինչ է փոխվել համայնքի կյանքում։
—Բոլորը ի մի էին եկել մի նպատակի շուրջ, բայց նոյեմբերի 9-ի զինադադարից ու պարտությունից հետո հակառակ գործընթացն է գնում։ Մեր հայրենակիցները հասկանալիորեն շատ հիասթափված են, հոգեբանորեն ճնշված, շատերը նաև ինչ-որ մեղավորների փնտրտուքի մեջ են, շատերը հարց են տալիս իրենք իրենց՝ ուզում են առնչվել հայության և հայ լինելու հետ։ Թե որքանով այս գործընթացը կխորանա , կախված է ապագա մեր զարգացումներից՝ Հայաստանի հետ կապված։ Սա բոլորին չի վերաբերում, կա մի հատված, որ ավելի մեծ ջանքեր է ուզում գործադրել, որ իր լուման ներդնի Հայաստանի վիճակի կայունացման մեջ։ Բայց գերիշխում է ընկճված տրամադրությունը։ Այս ամենը, որ տեղի է ունենում զինադադարից սկսած՝ մեր զինվորականների գերեւարումը, Սյունիք ու Գեղարքունիք ներխուժումները, խորացնում են խնդիրները։
-Արդյոք կա՞ն չեղարկումներ, մարդիկ, որոնք որոշել էին գալ Հայաստան, որոշեն՝ չգալ, հատկապես ԱՄՆ դեսպանատան այսօրվա զգուշացումից հետո։
-2019թ-ի ոգևորությունը չկա, 2019թ-ի ցանկությունը՝ գալ Հայաստան, չկա։ Պատերազմ է տեղի ունեցել, նաև ապահովության հարցը իր դերը խաղալու է։ Եթե հունվարին իքս մարդիկ ուզում էին գալ, ապա հիմա որոշ մարդիկ հետ կկանգնեն այդ որոշումից։ Եկեք անկեղծ խոսենք Հայաստանի կշռի և դերի մասին աշխարհում։ Հայաստանը իրենից չի ներկայացնում համարյա որևէ արժեք արևմտյան աշխարհի համար, քանի որ ներառված չէ տնտեսական որևէ պրոեկտի մեջ, դրա պատճառն են նաև նախորդ ռեժիմները։ Հայաստանը չունի կարևոր բնական ռեսուրսներ, որոնք կարող է հետաքրքրել միջազգային հանրությանը։ Հայաստանը չունի մարդկային այնպիսի թվաքանակ, որ ունենա մեծ շուկա։ Միացյալ նահանգները Հայաստանով հետաքրքրված են այնքանով, որքանով հայկական համայնքը կարող է ազդել ։
—ԱՄՆ-ում այցելել եք 4 քաղաք, ունեցել 30 հանդիպում։ Ինչպիսի՞ն է ձեր գնահատականը այդ հանդիպումներից հետո։
—Բոլորը հարցեր ունեն, ինչպես որ Հայաստանի բոլոր բնակիչները։ Եվ այդ հարցերի պատասխանները պետք է տրվեն։ Եվ ինչքան շուտ տրվեն, այնքան լավ, և ինչքան անաչառ լինեն պատասխանները, այնքան լավ։ Մեզ պատերազմից հետո անհրաժեշտ է ճշմարտության հանձնաժողով, որը կվերլուծի պատերազմի խորքային պատճառները, մեր պարտության պատճառները։ Մարդիկ ուզում են հասկանալ ինչ թերացումներ կան։ Եթե այդ գնահատականները չտանք, մենք մեզ փաստորեն պատրաստում ենք հաջորդ ձախողմանը։