ԴՕԿ կուսակցության հիմնադիր Վարդան Ղուկասյանը, ինչպես հայտնի է, դիմել էր մշակութային գործիչներին, որպեսզի նրանք արձագանքեն Փաշինյանի՝ Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ սկանդալային հայտարարությանը: «Այս եթերից հետո բոլորդ պարտավոր եք մեկ մարդու նման դատապարտող հայտարարությամբ հանդես գալ՝ Նիկոլ Փաշինյան կոչված երևույթի հասցեին՝ կապված Եղեռնի հարցը հարցականի տակ դնելու հանգամանքով»,- մասնավորապես՝ ասել էր Ղուկասյանն իր ֆեյսբուքյան «լայվում»:

Նա խոստացել էր, որ եթե 24 ժամվա ընթացքում արձագանք չլինի, ապա հատուկ անդրադարձ է կատարվելու խնդրին: Եվ ահա մի քանիսն արձագանքել են՝ Ցեղասպանության փաստը հարցականի տակ դնելու փորձերը դատապարտելով:

 Քրիստինե Պեպելյանը, Արմենչիկը, Տիգրան Ասատրյանը, Արման Հովհաննիսյանը, Սարո Թովմասյանը անընդունելի էին համարել Ցեղասպանության փաստի ժխտումը կամ դրա իսկությունը կասկածի տակ դնելը, իսկ Պեպելյանը գրել էր. «Կա պատմություն, կան փաստեր, որ երբեք ոչ ոք ջնջել չի՛ կարող...Մեր պապերը տեսել են, մենք 1915-ը հիշում ենք»:

 Ստացվում է, որ եթե Վարդան Ղուկասյանը թեման չարծարծեր, Փաշինյանի ցեղասպանաուրաց հայտարարությունները նույն այդ արվեստագետների կողմից մնալու էին անարձագանք:

Օրինակ՝ Տիգրան Ասատրյանն ակնհայտորեն մոռացել է, թե ինչպես էր 44-օրյա պատերազմի ժամանակ «երկնային գրասենյակի ներկայացուցչի» հետ միտինգներ ու ակցիաներ անում, պարկապզուկի տակ հաղթանակ գոռում, մինչդեռ օրեցօր ակնհայտ էր դառնում, որ լավատեսության հիմքեր չկան, մերոնք տանուլ են տալիս ու հազարներով զոհվում. արծունություն էր, փաստորեն, անում:
Կամ ո՞ւմ է հետաքրքրում, Տիգրան Ասատրյանը իր սեփական տանը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ իրականացված թելեթոնի օգնությամբ հավաքագրված փողերն 700.000 դոլարից ավելի ինչ ճակատագրի արժանացան և ում գրպանը հոսեցին իրականում: Այդ խնդրին անդրադարձ եղե՞լ է, «հայրենասերներից» մեկնումեկը թեման արծարծե՞լ է:

Ցեղասպանաուրաց այն հայտարարությունը, որ Նիկոլ Փաշինյանն արեց Շվեյցարիայում, հրաշալի առիթ կարող էր լինել՝ հենց այս իշխանությունների դեմ նույն ԱՄՆ-ում միտինգ կամ բողոքի ակցիա կազմակերպելու կամ գոնե Փաշինյանի դեմքն անձնապես խարազանելու: Բայց կարծես թե ոչ ոք տեղից չի ուզում շարժվել, իշխանությունների հետ բախման մեջ մտնել, թեմայի մեջ ընկնել: Եվ սա հայրենասիրությո՞ւն է կոչվում:
Մյուս կողմից՝ Վարդան Ղուկասյանը կարծես այնքան էլ ճիշտ չարեց, որ նման կոչ հնչեցրեց, քանի որ իր այդ կոչով մեծ նշանակություն հաղորդեց իրենցից ոչինչ չներկայացնող ու, ըստ էության, հայ մշակույթն այլասերող ինչ-որ «պեշկաների»: Պետք է հասկանալ, որ այդ տարրերը միայն վախից են կիսատ-պռատ արձագանքել Ղուկասյանի կոչին՝ չցանկանալով նրա «ատամի տակ ընկնել»:
Ցավոք, այսօր հարմարվողականությունն ու կոմֆորմիզմը դարձել են շատ երևելիների կամ այդպիսին իրենց կարծողների վարքագծին բնորոշ ամենացցուն հատկանիշները, ինչը ողբերգություն է. նմանները կա՛մ պետք է վերանայեն իրենց հայացքներն ու կեցվածքը, կա՛մ հասարակության կողմից նետվեն աղբանոց՝ մշակութային միջավայրը հնարավորինս անաղարտ պահելու: