Մի ժամ է ինչ մտածում եմ, հիմնականում «նախկինների» օրոք ամեն տեսակ պատվի ու կոչումի արժանացած, կյանքի մայրամուտին գտնվող այս չմտավորականներն ինչ կարող էին կորցրած կամ տեղ թողած լինել սիմոնյանալենի նախագահականում, եթե ոչ սեղանին դրված չալաղաչի յուղոտ պատառը: Էդ էլ հաստատ հաջորդ անգամ խոցված Արցախ կամ Եռաբլուր այցելելիս փուշ դառնալով մնալու է նրանց կոկորդին, եթե իհարկե նրանց հոգում գոնե ասեղի ծայրի չափ խիղճ ու հայրենասիրություն մնացած լինի..
Ռոբերտ Մարգարյան