Հենց այդ՝ 90 -ականների Գերգիևի (իսկ նա Հայաստանի սիմֆոնիկի գլխավոր դիրիժորն էր 80- ականներին ու այդ տարիներից էլ գիտեր Գեղամ Գրիգորյանին) Մետրոպոլիտենի prime» ժամանակահատվածում (երբ ռուսական ռեպերտուարում փայլում էին Գեղամ Գրիգորյանն ու Խվորոստովսկին) Նյու Ջերզիի իմ ծանոթ Մեգգին (հայկական ծերանոցի գլխավոր բուժքույրն էր) Մետրոպոլիտենում «volunteer» էր տեղավորվել՝ հանդիսատեսներին «նստեցնող» էր աշխատում , կամավոր (օգուտն այն էր, որ ձրի օպերաներ էր դիտում, մեկ-մեկ լավ տոմսեր էին տալիս ձրի, որպեսզի տա իր ծանոթներին, ու տարին մեկ էլ փարթի էին անում՝ վոլոնտյորներին շնորհակալություն հայտնելու , որի ժամանակ էդ կամավորները կարող էիր շփվել, կապեր հաստատել առաջատար երգիչների ու արտիստների հետ):

Մետրոպոլիտեն օպերան այդ թվականներին Գերգիևի, Գուլեգինայի, Գեղամի, Խվորոստովսկու «ձեռքում էր» (հետո նրանց միացավ արդեն սրա-նրա ձեռքերով անցած Նետրեբկոն):

Մեգգին պատմում էր, թե ինչպես էին Մետրոպոլիտենի կարևոր դեմքերը, հոգեբարձուները, տարբեր փող տվողներ (սենց գրում եմ, կարդացեք՝ հարուստ, իրենց երևակայող , գող ու ավազակ հրեաներն ու նրանց ֆիկստուլ ու անբան կանայք) շարվում, որ զմայլվեն, հիանան սեքսի, իմպոզանտ, մոդել Խվորոստովսկիով....(դե ինքն այդպես նկարագրում էր, ես էլ պատկերացնում էի էդ սնոբ, դատարկ ժիդովկեքին, որոշ կենտրոնական դիսպետչերական օրգանները տաքացրած, կեղծ ժպիտները դեմքներին ՝ շարված, որ մի քիչ քսմսվեն Խվորոստովսկուն)...

- Էհ , Արա ջան, ինչ պատմեմ,- շարունակում է Մեգգին,- էս մեր Գեղամն էլ մտնում էր ներս, ֆոյեով մեկ, չոբանի պես, կեպկան գլխին, անթրաշ, «կոխացրած» անցնում- գնում, սրան-նրան էլ ժեստերով «չեստ տալով» էր բարևում... Ես իր փոխարեն ամաչում էի, չգիտեի Խվորոստովսկուն նայեմ՝ հիանամ, թե մեր չոբան Գեղամին նայեմ....

Մեգգին պատմում ա , ես էլ մտքում, ինքս ինձ ասում էի.

«Հարյուր տարի Գեղամին ոչ ձեր էդ ձևերն էին պետք, ոչ ձեր էդ կեղծ ժպիտները, ոչ էլ ձեր էդ սնոբ ժիդովկեքն ու նրանց «նա պրիմեր», փողի քսակ,«վկա» ամուսինները:

Գեղամի ձայնը տեղում էր, պրոֆեսիոնալիզմը՝ տեղում, պարտիաներում պրոբլեմներ չուներ, ձեր էդ հիմար քննադատներին հաչելու առիթ չէր տալիս, վերջիվերջո, գրողը տանի, տենոռն էլ ինքն էր, ոչ թե Խվորոստովսկին, ինչը նշանակում էր, որ կենտրոնական , գլխավոր հերոսի պարտիան ինքն էր երգում, իսկ Խվորոստովսկին՝ նրա դամը պահող «supporting», վսպոմոգատելնի, երկրորդ պլանի պարտիան պետք է երգեր:
Է, Գեղամի տանձին պետք էր, թե քանի հատ անբավարարված ժիդովկա Մետրոպոլիտենում պիտի քսմսվի Խվորոստովսկուն, քանի կյանքի զուգընկերոջ պետք ա ապգրեյդ անի Խվորոստովսկին, կամ էլ Գեղամը պետք ա նստեր- մոգոներ, թե ինչ էշություն աներ, որ մի քիչ փիարվե՞ր: Գեղամին տենց բաներ պետք չէին, դրա համար էլ թքած ուներ բոլորիդ վրա»:

Դե , իհարկե, Մեգգիի քեֆին չկպա ու թեման փոխեցի...

Ինչ ասեմ, իմ կյանքի փորձը ցույց է տվել (ուսանողական տարիների դասախոսներից սկսած, մինչ այսօր ՝տարբեր շրջանակների, աշխատավայրերի մարդկանց հետ շփումներով ավարտած), որ ինչքան մարդ ինտելիգենտ է, ինչքան մարդ պրոֆեսիոնալ է, ինչքան մարդ աշխարհ տեսած է, փոքր հասակից ամեն ինչ տեսած է, նորմալ ընտանիքում նորմալ, կուշտ, բովանդակալից, էմոցիաներով հագեցած մանկություն տեսած է, այդքան այդ մարդը հասարակ է:

Մինչև ողնուծուծը ինտելիգենտ մարդիկ միշտ լինում են հասարակ:

Իսկ ահա մի երկու նոտա ստեղ-նդեղ ծնգլացրած, մի երկու տեղ սրա-նրա տակ ընկած, կամ սրա-նրա կնգա հետ քնած ու կարյերա ու ռեզյումե դզած դատարկությունը, լյուֆտը ՝լինի երաժիշտ, կոմպոզիտոր, բժիշկ, չգիտեմ էլ ինչ մի վիժվացք, թափթփուկ, որը ոչ թե պատից է տեսնում կախ, այլ բիր դանա ՝ ճակատից, սկսում է ամերիկյան նարցիսիստական խաղեր խաղալ (ասում եմ, քանի որ ԱՄՆ երկրի 80 տոկոսը դատարկ , հիմար մարդիկ են, իրենց երևակայող ու բարձր ինքնագնահատական ունեցող), մշտական «զբաղված» մարդու (մշտապես զբաղված ու բազմազբաղ !!!) դեր կատարել , կամ էլ, լավագույն դեպքում, ամեն հիմարությամբ, անպետք բաներով իրենց օրը լցնել, որ արհեստանորեն իրենց դարձնեն զբաղված , որպեսզի իրենց կարևոր մարդ զգան):

Այսպիսի մարդկանցից պետք է փախչել ինչքան հնարավոր է հեռու, քանի ունեք գործող ոտքեր!!!
Այսպիսի դատարկություններին միշտ պետք է արհամարհել, դրանց նմանների վրա պետք է միշտ ծիծաղել, վերաբերել հեգնանքով ու սարկազմով (տեսեք, թե ինչպես են մի որոշ ժամանակ անց գալու համբուրեն ձեր հետույքը):

Այս երկար պատմությունը պատմեցի, որպեսզի ևս մեկ անգամ նշեմ, որ «նի զա շտո» տեղը Գեղամ Գրիգորյանը էն խլուրդին, էն խլյուպիկին , էն նաուկե նեիզվեստնի զվերին, որ իրեն «նեբոժիտելի» տեղ ա դրել՝ Կարեն Դուրգարյան անունով, առանց որևէ պատճառի «սվինյա պոդլոժիտ չէր անի»:

Գեղամը շատ քթածակով մարդ էր , շատ հասարակ ու շատ աչքաբաց ու ինչ-որ մի բան ջոկել էր էդ հրեայի ուսյալ աչքերով դիրիժորի գործունեությունից, որ որոշեց էդ «ծանր շնչին» Ս անել:

Շա՜տ ափսոս, որ շաբաթն ուրբաթից շուտ եկավ ... Կպավ էդ քայլող նավսի աչքը!

Տենց մի երկու էլի բժիշկ ու մուզիկլանտ գիտեմ, որ Ամերիկա գալուն պես , իրենց գեղցի ու էշ հալով, սկսել են իրենց Ավիցեննաների ու Դյուկ Էլինգտոնների տեղ դնել.....

Էդ խլեզն Դուրգարյանին էլ մի քանի տարի առաջ ֆրենդ ռեքուեստ էի ուղարկել՝տենց էլ չընդունեց: Երևի ինքն արդեն Ֆրանսիական ակադեմիայի դեյստվիծելնի չլեն էր, մենք էլ հեչ իր հագով չէինք.....
Հանկարծ չմտածեք, որ գիշերը քնում ու Կարեն Դուրգարյան եմ տեսնում երազում՝ չէ:

ՈՒղղակի բեյրութցի ծանոթներիցս մեկը պատմեց, որ 2000 թե 2001 թվականին էդ Դուրգարյանին ՝ Օպերայի նվագախմբով լիբանանցի դիվա Ֆեյրուզը (ավելի ճիշտ նրա տղան) հրավիրել էին Բեյդ էդ Դինի ավանդական երաժշտական փառատոնին Ֆիրուզին նվագակցելու: Հենց այդ համերգի ձայնագրությունն էր, որ շատ էի փնտրում, քանի որ ունեի (նույն այդ բեյրութցի տղան նվեր էր տվել), բայց կորցրեցի: Մի քանի շատ լավ երգեր կային, որ ինչքան էլ յութուբը քրքրես, չես գտնի: Ֆիրուզի դուստրը՝ Ռեմա Ռաբանին շատ խիստ հետևում է, որ մոր կատարումները չհայտնվեն համացանցում ՝ուզում է միայն բիզնես անել քյավթառած մոր ձայնագրությունների վրա:

Դե ես էլ ասեցի մի հատ հարցնեմ էդ համերգի դիրիժորից... Ֆրենդ ռեքուեստ ուղարկեցի ու ... ու հասկացա, որ դրա նմանների հետ պետք է Գեղամ Գրիգորյանի լեզվով խոսել...

Արա Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան էջից