Ասում եմ ջոկել ե՞ք կյանքը ինչ բան է...
Ժամանակին զոհված զինծառայողների մայրերը հանուն իրենց արդարության համարվում էին ցուցարարներ, հասարակական կարգի խանգարողներ, արժանանում էին ուրիշ վերաբերմունքի, իսկ այժմ հերոսի մայրեր են, հիացմունքի արժանի և արժանանում են մեկ այլ վերաբերմունքի, ստեղ են ասել`՛ «Նոր տեղ հասավ ...»

Ժամանակին զինծառայողներին սպաները ուրիշ կերպ էին վերաբերվում իսկ հիմա լրիվ ուրիշ կերպ, թև ու թիկունք բառերի իմաստը հասկացան, ցավո՛ք սրտի մինչև դանակը ոսկորին չհասնի ո՛չ ոք չի ցանկանում գիտակցել և գնահատել իրողությունը, ժամանակին մեծահարուստները ամուր նստած էին իրենց կարողությունների վրա, իսկ հիմա բոլորը բարեգործ ու բարերար են դարձել, ժամանակին Հայաստանում դժգոհություններ են հնչել Արցախի ժողովրդի ներկայությունից, իսկ հիմա կրկին Արցախը մերն է և մեկ ազգ ենք...

Ժամանակին ներկայիս սերունդը արժանանում էր քննադատանքի, իսկ հիմա բոլորը հիացած են մեր սերնդի հայրենասիրությամբ և խիզախությամբ, ժամանակին որոշների կարծիքով « երկրը երկիր չէր», իսկ հիմա Սուրբ ու հաղթական, արժանապատիվ ու հին պատմական երկիրա...
Կարևորը, որ այս ամենի գիտակցումը և հասկացությունը անկեղծ լինի և շարունակական բնույթ կրի...
Կարճ ասած` Լավ է ուշ, քան ՝ երբեք։

Էմիլ Մարկոսյանի ֆեյսբուքյան էջից