Անատամ և անողնաշար դիվանագիտությունը մեզ հասցրեց պատերազմի...

Միանշնակ չընդունելով, այն միտքը, որ եթե խոսում են թնդանոթները, ուրեմն դիվանագիտությունն է ձախողվել, ցավով, պետք է արձնագրել, որ ապրիլյան պատերազմը հենց այդ դեպքն է:

Մենք ընտրեցինք պատերազմի դեպի պատերազմ տանող ճանապարհն այն օրվանից, երբ մեր ղեկավարների դիցանագիտական երևակայության սովի ու չգործադրված ջանեքերի արդյունքում որոշեցին, որ կարելի է արյամբ ազատագրված հողի անունը դնել փոխզիջում և սկուտեղի վրա մատուցել պարտված կողմին, փոխարենը կարգավիճակ մուրալով նրանից և ամբողջ աշխարհից: 

Սակայն սա էլ քիչ էր, մեզ դեպի պատերազմ տանող ուղին սկսվեց այն պահից, երբ մեր իծողները որոծեցին հայ ժողովրդի գոյության երաշխիքը՝ Արցախյան հիմնահարցը շահարկել սեփական ոչ լեգիտիմ իշխանության հիմքերն անսասան պահելու օգտին:

Մեզ դեպի պատերազմ տանող ճանապարհը սկսվեց այն պահից, երբ հարյուրավոր հանցավոր որոշումներով գլխատվեցին հայրենական հզոր տնտեություն ունենալու բոլոր հնարավորություններն ու նախադրյալները, և ազգային կապիտալը բաժին-բաժին արվեց մի քանի ընտանիքների միջև: 

Այն որ մեր զինվորները զոհվում են և մենք շունչներս պահած սպասում ենք հաջորդ՝ մեզ պարտադրված պատերազմին, նրանից չէ որ Ադրբեջանն է ագրեսոր, այլ նրանից է որ մենք ենք շատ թույլ:

Կարեն Համբարձումյանի ֆբ էջից