Երեկվանից հանդիպում եմ գրառումների ու քոմենթների (մասամբ իմ գրառման տակ), որտեղ Բալասանյանի անցած ուղին են մատնանշում մանավանդ ապրիլյան քառօրյա պատերազմը որպես փաստ առաջ բերում և պնդում, որ սխալ ենք հասկացել այն՝ ինչ հասկացել ենք։ 
Հասկանում եմ Ձեզ, հիասթափությունը շատ ավելի ցավոտ է, մանավանդ այն մարդկանցից՝ ումով հպարտացել ենք, ում համարել ենք Ազգային Հերոս, Մտավորական և այլն։

Բալասանյանին անդադար հերոս համարողը թող չմոռանա՝ որ Ժիրայր Սեֆիլյանն էլ, Պավլիկ Մանուկյանն էլ, Վոլոդյա Ավետիսյանն էլ, Արայիկ Խանդոյանն էլ, և այլք պակաս վաստակ չունեն Արցախյան պատերազմում։ Այնպես որ աչքներս մի խոթեք "անցած ուղիով"։

Թվարկածս անձնուրաց հայրենասեր տղերքի ճանապարհը ավելի փշոտ է եղել և կա մինչ օրըս։ 
Հիմա նայեք թե որտեղ են նրանք։ Կեսը կալանավորված են, մյուս կեսը կյանքներն են դրել զոհասեղանին Հայաստանը վերակենդանացնելու համար։ 

Իսկ էս ֆոնին Վ.Բալասանյանը հաճոյանում է ՍՍ–ին և ապստամբների մեջ պառակտման (բարեբախտաբար անհաջող) փորձեր անում։ 
Վիտալի Բալասանյանը իր զինակից ընկերներին դավաճանեց ազգի աչքի առաջ։