Հաշվի առնելով, որ ընտանեկան բռնության մասին քննարկումները վերջին մեկ օրվա ընթացքում ակտիվ փուլ են մտել, մի քանի դիտարկումներ անեմ:
Միանգամից ասեմ, որ այդ օրենքի գոյությանը դեմ եմ, դեմ եմ ոչ միայն նրա համար, որ նման օրենքի անհրաժեշտություն չեմ տեսնում հայ ավանդական հասարակության մեջ, այլ նաև նրա համար, որ մարդկանց խումբ կա, որոնց շահագրգռվածությունն այդ օրենքի ընդունման հարցում շատ տարօրինակ է:
Որքան ես եմ հասկանում, այդ օրենքի լոբինգով զբաղվում են ինչպես իշխանության ներսի, այնպես էլ՝ պայմանական ասած, հասարակական սեկտորը ներկայացնող ուժեր:
Իմ համար անընդունելի էր, ոչ միայն բռնության դեմքը «ֆիքսող» աղջնակի գործունեությունը, ով չգիտես թե ինչպես «ճիշտ ժամանակին, ճիշտ տեղում էր» հայտնվել, այնպես էլ տարբեր օգտատերերի գրառումների տակ քոմենթվող Ստյոպա Սաֆարյանը:
Վերջինս հայտնի է եվրոպական արժեքների քողի ներքո այլանդակությունների Հայաստան ներկրման ակտիվ ջատագով և պատահական չէ վերջինիս ակտիվությունը հատկապես սոցիալական ցանցերում:
Ինչեր ասես չեն անի այս մարդիկ հանուն փողի, ընդ որում՝ սա այն դեպքն է, որ օրենքի համատարած լոբինգի պատվեր իջեցվել է իշխանության ինչ որ խմբից սկսած մինչև շարքային ստատուսչիկի՝ ստյոպայից սկսած վերջացրած նրա «աշակերտներով»:
Ալիսա Մանուկյան