Այսօր Սպիտակի երկրաշարժի 28րդ տարելիցն է:
Այո դա մի համազգային ողբերգություն էր, քանզի զոհվեց 25000ից ավելի մարդ, հիմնովին ավերվեցին Գյումրին ու Սպիտակը, Մասամբ ավերվեցին Վանաձորը Ստեփանավանը, եվ շրջակա գյուղերը ավանները եվ քաղաքները;
Դեռ ՍՍՀՄ օրոք Գորբաչեվը խոստացավ 2 տարում կառուցել ավերվածը, բայց ինչպես ժողովուրդը կասեր, շաբաթն ուրբաթից շուտ եկավ ու ՍՍՀՄը փլուզվեց;
Սկսվեցին անկախության ցուրտ ու մութ տարիները եվ փաստացի շինարարությունը կանգնեց;
Չնայած անցել է 28 տարի, բայց դեռ կան թ՛ե Գյումրիում թե՛ Վանաձորում կան էլի լիքը տնակային ավաններ, ցեխոտ ու չասֆալտապատ փողոցներ, գործազրկության ու աղքատության շատ բարձր մակարդակ:
Հիմա շատերը կարդարանան ու կասեն պատերազմ, շրջափակում, եվ այլն եվ այլն, բայց հարգելիներս անցել է 28 տարի:
Հետպատերազմյան Ճապոնիայում 10 տարի անց Հիրոսիմայի ու Նագասակիի մի ավերակի հետք անգամ չկար, Սինգապուրը ու Իսրայելը ավերակ ու ճահիճից բացի ոչինչ չունեին ու 20 տարի անց աշխարհի հզորներին են ձեռնոց նետում, ու թող ինձ ոչ մեկը հակառակը չապացուցի՝ թե փող չկա:
Էդ Վահագնի թաղամասերի ու Հյուսիսային պողոտաների համար փող կա, 5 աստղանի մի քանի շքեղ հյուրանոցներ կառուցելու փող կա, էլիտար շենքեր կառուցելու ու ամբողջությամբ մարմարից սարքած 14 հարկանի բանկեր ու օֆիսներ կառուցելու համար փող կա, օլիգարխների կաշառակեր նախարարների համար միլիոնավոր դոլլարանոց տներ կառուցելու փող կա, բա ԱՂԵՏԻ ՀԱՄԱՐ ՓՈՂ ՉԿԱ՞:
Հարգելիներս3-րդ հակաժողովրդական հանրապետությունը լիովին սպառել է իրեն ու երկիրը արագ տեմպերով տանում է դեպի անդունդը...

Աշոտ Ժամկոչյան