Միշտ պաշտել եմ հին հունականը։ Դիցաբանությունն ու լեգենդները, առասպելներն ու պատմվածքները, ճարտարապետությունն ու քանդակագործությունը, փիլիսոփայությունն ու մտածողությունը։

Կարծել եմ, որ որևէ այլ քաղաքակրթություն այդքան հզոր ազդեցություն չի թողել մյուսների վրա, որքան՝ հելլենիստականը։ 
Հելլադայում յուրաքանչյուրն ունեցել է հասարակության մեջ իր տեղը, դերն ու նշանակությունը։ Սա էլ դարձել է հույների հաջողության գրավականը։
Ֆիդիասն ու Միրոնը քանդակում էին և կառուցում։ Արիստոտելը, Դեմոկրիտուսը, Պլատոնն ու Սոկրատը մտածում։

Հոմերոսն ու Հերոդոտոսը պատմում, Հիպոկրատը բժշկում, Պյութագորասն ու Արքիմեդը գիտությամբ զբաղվում ու հաշվարկում, իսկ այս ամենը «արտահանում» էր Ալեքսանդր Մեծը՝ Ասիայից մինչև Աֆրիկա։
Այսպես է հելլենիստական քաղաքակրթությունը դարձել ամենաազդեցիկը՝ ոգեշնչելով վերածննդի նկարչին, ուշ միջնադարյան ճարտարապետին ու ժամանակակից աստղագետին։