Սակայն մեկ այլ հարց արժի, որ վերլուծենք։

Ցանկացած քաղաքական ուժի և գործչի գլխավոր հենարանը պետք է լինի հասարակությունը՝ դա է քաղաքական հաջողության հասնելու կարևորագույն գործոնը։ Իշխանության միակ հենարանը պետական ապարատն է, ադմինիստրատիվ ռեսուրսները՝ ուժային կառույցներով։

Ակնհայտ է, որ այսօրվա իշխանությունը հասարակական հենարան չունի։

Պարզ է նաև, որ իշխանական տիրույթից դուրս գտնվող քաղաքական գործիչների համար այդ պետական ադմինիստրատիվ ռեսուրսը փակ է։ Եվ այստեղ է, որ Սեյրան Օհանյանի պես գործիչները կարող են փոփոխություն մտցնել։

Պաշտպանության նախկին նախարարը դրական է ընկալվում թե՛ հասարակության լայն շերտերի, և թե իշխանական տիրույթում գտնվող, սակայն փոփոխություններ ակնկալող շատ մարդկանց համար։ Եվ այդպիսի ռացիոնալ մարդիկ, որոնք մի կողմից փոփոխություն են ակնկալում, գիտակցում են, որ այլևս այսպես կառավարել հնարավոր չէ, մյուս կողմից էլ չեն ցանկանում երկիրը ցնցումների ենթարկել շատ-շատ են բոլոր՝ թե՛ իշխանական և թե՛ հասարակության մեջ։

Այստեղ է, որ Սեյրան Օհանյանը կարող է լայն հասարակական կոնսոլիդացիայի խթան դառնալ և միավորել ակամայից տարբեր ճամբարներում հայտնված մարդկանց։

Քաղաքական իրական փոփոխությունն է, որ պետք է միավորի հասարակությանը։ Իսկ փոփոխության կարիք ունենք բոլորս՝ հայտնի բացառությամբ, իհարկե։

Սա է թերևս պատճառը, որ իշխանությունները վտանգ են զգում Սեյրան Օհանյանից և մի մեծ ապատեղեկատվական արշավ են ծավալել իր դեմ։

Սեյրան Օհանյանը նաև բավականաչափ հեղինակություն ունի, որպեսզի կարողանա կանխել ուժի կիրառումը ժողովրդի դեմ՝ զրկելով իշխանությանը իր գլխավոր հենարանից։ Մեր հասարակության մեջ քիչ չեն մարդիկ, որոնք ունենալով դրական փոփոխությունների ակնկալիք չեն ցանկանում նետվել պայքարի, որը կարող է անկանխատեսելի հետևանքներ ունենալ, իսկ Սեյրան Օհանյանը կարող է առաջարկել պայքարի նոր ձևաչափ, որն առավել ընդունելի կլինի հասարակության այդ շերտի համար։

Ինչպես արդեն ասացի այն ընդունելի է նաև իշխանական տիրույթում գտնվող շատ մարդկանց համար և Օհանյանը նրանց ճանապարհ ցույց տվեց, որին շատերը կարող են հետևել։

Հրանտ Ենոքյան