Վաղուց չեմ նայում Օսկարը` նայելու բան չկա, քարոզչություն ա` հավակնոտ ու անհամ:
Բայց ոչ միայն` ավելի լավ էր էդ արձանիկը որպես տարվա լավագույն կինոնկար տային տափակագույն Լա-Լա-Լենդին (որում միայն մի հիմնական երաժշտական թեմա կա, հազար ձևով չարչրկված ու տեղում դոփող, դրան գումարած հնչում են արդեն վաղուց գոյություն ունեցող մեղեդիներ` չլսված բան մյուզիքլում), քան թե զզվելի, նորից արվամոլության քարոզ անող Մունլայթին…եթե մարդն օժտված ա, դա դեռ չի նշանակում, որ ինքը ստոր կամ ապուշ չի` Էնգ Լին նկարեց Սապատավոր Սարը` ամերիկայի հիմնական խորհրդանիշ կովբոյին սարքելով համասեռամոլ, կործանման սկիզբը դնելով երբեմնի ազատատենչ երկրի տղամարդկային ոգու, սրանք էլ դրա գործը շարունակում են…ու քստմնելիների միացյալ խորհուրդը որոշում ա, որ դի Օսքար գոուզ թու Մունլայթ…
Չգիտեմ, որքանով ա Թրամփն անկախ, բայց հազար անգամ ավել կհարգեի իրեն, եթե գար ու պոլի փետով լարեր դահլիճից էդ թանկանոց զգեստներով խրտվիլակներին, հետն էլ ընդհանրապես փակեր Օսկարը…ամոթ ա, էսօր չի կարելի նայել օսկարակիր ֆիլմ, դրանք օսկարակիր չեն` հիմնականում բացիլակիր են, նկարվում են մեծամասամբ վարակ տարածելու համար…զզվելի ա, սրբեք հեռուստացույցների էկրանները, մի թողեք երեխաները էդ մայմունությունը դիտեն: Ու սա էն հռչակավոր ամերիկյան կինոն ա, որը ժամանակին իտալական նեոռեալզմին էլ կարողացավ ստվերում թողնել…
Քրիստ Մանարյան