Հայերս Հայստանում չափազանց ինքնասեր ենք, ամեն չնչին բանից կարող ենք վրդովվել ու վիրավորվել, նույնիսկ հայրենիքից խռովել, իսկ օտար երկրներում ՝ հլու հնազանդ, հաճախ գլխահակ.. Սա փաստ է, սակայն. 

աշխատանքային այն պայմանները, որն ասենք ռուսաստանում է՝ առավոտից մինչև գիշերվա ուշ ժամեր. տան վարձ, ոչ նորմալ սնունդ,գրանցված չլինելու վախ և ուրիշ բաներ, հանդուրժելի են..նույն բանը Հայաստանում դժվար ընկալելի է, միայն յուրայինների կողմից ճնշումների հետևանք է սա, չնչին աշխատավարձի, արհամարանքի ու անտարբերության արդյունք,թե անապահովության մշտական վախ,չգիտեմ, արտագաղթը շարունակվում է...
Հայրենիք, երկիր, պետություն... քո հայը սեփական տանն ավելի է օտարված, քան ուրիշ երկրներում, այո, եթե ոչ, ապա ինչու են որդիներդ դարձել չվող թռչուններ, ուր է հոգատար իշխանավորդ,կրթության խոնարհ՝ ուսուցիչդ, արդարության երդվյալ դատավորդ,ցավիդ համար մտահոգ բացախոս մտավորականդ,1988-ից մինչև օրս ողբերգություն կրող ժողովրդիդ հոգեբանը ուր է,աշխատեցրու նրանց, հայի հոգին անչափ փխրուն է, նա կանգ կառնի, եթե զգա երկրի սերը....