«Օ՜ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐ, Օ՜ ԲԱՐՔԵՐ»

Բռնատիրությունն ու ամենաթողությունը միևնույն չարիքն են: Ի՞նչ տարբերություն, մարդկանց գնդակահարում-կացնահարո՞ւմ են, թե՞ ամբարտավանորեն ընկղմում սոցիալական, տնտեսական և հոգեբանական ճահիճը: 
Ի՞նչ տարբերություն. մի դեպքում մարդուն զրկում են կյանքից, մյուս դեպքում՝ իրավունքներից, արժանապատվությունից, ստորացնում և ծաղրում, ապականում մարդու մեջ ամեն ինչ:

Երկու դեպքում էլ ամենուրեք ցինիկաբար տիրում են կեղծիքը, սուտը, խաբեությունը, հեգնանքը, վիրավորանքը և այլն: 
Երկու դեպքում էլ նրանց հաղթաթուղթը անպատժելիության խորին համոզմունքն է: Այդպես մտածում էին բերիան, մուղդուսին, հիմա այդպես մտածում են մեր վերնախավի նույնատիպ պատժիչները:
Արդ, անկարելի տհաճությամբ երբեմն հետևում եմ այս հերթական նախընտրական հրմշտոցին ու զզվում եմ. նույն ստորաքարշությունը, երեսպաշտությունը, նույն անամոթ խաբեությունը, նույն դատարկ խոստումնաբանությունը, նույն անպատկառությունը, փողոցային-ժարգոնային խուժանաբանությունը, բացահայտ սպառնալիքներ պարունակող գռեհկաբանությունը:

Այս ամենը բոլորիս քաջածանոթ խղճալի տեսարաններ են:

Մենք հո գիտե՛նք, թե ինչ խորամանկ ու նողկալի եղանակներով են ընթանում մեզ մոտ և՛ քարոզարշավները, և՛ «ընտրությունները», քամուն են տրվում միլիարդավոր փողեր, իսկ ժողովրդի վիճակը գնալով վատթարանում է: 
Այս բանը բոլորը գիտեն, բայց էլի մղվում են դեպի «կուռքերի» ուռկանը՝ գերվում, հմայվում, կախարդվում ու ծափահարում:
Այս ի՞նչ ծուղակ է, ի՞նչ զորեղ հիպնոս է, չեմ հասկանում, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում: 
Այս նախնադարյան երկրում ոտնահարված է մարդը իր բոլոր իրավունքներով, անտեսված ու արհամարհված՝ անկախ իր վաստակից, հեղինակությունից և արժանապատվության խորությունից: Ու մտածում եմ... թե վերնախավի այս աճպարարները այսքան ասպատակություններից ու մեղանչումներից հետո ինչպե՞ս են գլուխները դնում բարձին: 
Ցնդել կարելի է, խենթանալ, ցնորվել...