Դպրոցականների աշնանային արձակուրդի օրեր են, ուսուցիչներս նորից դպրոցում ենք, իսկ ես իմ աշակերտների հետ եմ, նրանց տետրերն եմ թերթում, անկեղծության այն օրվա դասաժամն եմ հիշում, երբ այդ դասարանում ստեղծագործական ազատ թեմայով շարադրությունը դարձել էր կարոտ, անցած կորսված օրերի մասին մի նոր ափսոսանք:
Նա կարդաց իր գրածը, նաև խնդրեց` հրապարակելու դեպքում իր անունը չգրել, այն կդառնա մի դեռահաս աղջկա կողմից գրված անկեղծ խոսք, որ սիրել է մի ժամանակ, հանդիպել նրան, բայց օրեր են անցել, բաժանումն անխուսափելի է դարձել, իսկ այն ավելի է սաստկացրել կարոտը, որ երբեմն այցելում է նրան. «Կյանքում լինում են պահեր, որոնք փորձում ենք մոռանալ, պահեր, որոնք ցավ են պատճառել և միաժամանակ` ուրախացրել: Կան մարդիկ, որ նման են այդ պահերին` մեկ ուրախություն են պատճառում, մեկ` տխրեցնում: Հոգով ապրած պահերը դժվար է մոռանալ, մանավանդ նրա հետ, ում կողքին գտնվելիս կտրվում էիր աշխարհից, ում հետ մոռանում էիր ամեն մի ցավ:
Մարդն իդեալական չէ, բայց լինում են իդեալական պահեր: Երանի~ այն օրերը չվերջանային կամ նորից կրկնվեին… Երբ դրսում անձրև էր, նրա կողքին գտնվելով կամ ձայնը լսելով` ջերմություն էի զգում, թեթևանում օրվա հոգսերից: Դժվար է մոռանալ նրան, ում ձեռքը բռնելով` մտովի կյանքս էի պատկերացնում, ու այդ կյանքը լի էր ուրախությամբ: Ինչքա~ն դժվար է լինել նրան այդքան մոտիկ, բայց միևնույն ժամանակ` այդքան հեռու… Ինչքա~ն ծանր է նրան ամեն օր տեսնել, զգալ նրա ներկայությունը, բայց գիտակցել, որ նա քեզ հետ չէ: Ես երբեք չեմ մոռանա նրա հետ անցկացրած յուրաքանչյուր րոպեն, երևի թե իմ այդ մեծ սերը չէր տեղավորվել նրա այդ փոքր սրտում: Հասկացել եմ նաև, որ պետք է ապրել ներկայով ու ապրածդ գեղեցիկ օրով: Կյանքում ամեն ինչ էլ անցողիկ է, ոչինչ հավերժական չէ, ուղղակի պետք է վայելել այս դառը կյանքի քաղցր պահերը» :
Դպրոցական սերը չնայած երբեմն դեռահասին տանում է դեպի անհուսության եզրեր, բայց ես չեմ ուզում այս սիրուն աղջկան տեսնել հոռետեսական, տխուր ապրումների մեջ: Ու նորից արձագանքն եմ լսում իմ աշակերտուհու արտահայտած այն գեղեցիկ խոսքի, որ իր մեծ սերը գուցե և չի տեղավորվել այն պատանու փոքր սրտում, որն էլ նրանց տարել էր բաժանման: Իմ մտապատկերում նրան եմ տեսնում` հավատացած, որ մի օր կգտնի մի իսկական սեր, որտեղ կտեղավորվի իր այդ մեծ զգացումը, այն ժամանակ անցողիկ չեն լինի պահերը, ու հավերժությամբ կօծվեն իր երջանիկ օրերը:
Նատաշա Պողոսյան Արցախի վաստակավոր մանկավարժ, Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի