7-րդ ա դասարանում զայրանալու առիթ կար… Ես փորձում եմ գտնել անկարգության հեղինակին, բայց բոլորը լուռ են: Հայացքով փնտրում եմ մեկին, ով պիտի խոստովաներ, և շուտով կանգնում է աշակերտուհիներից մեկը` Վիոլետա Մանուկյանը: Նա գլխահակ, բայց շատ կամաց ասաց, որ ինքն է մեղավորը: Ամբողջ դասարանը ցնցվեց, համարյա բոլորը միաբերան հաստատում են, որ նա ստում է: Մինչ կհասցնեի նրան ինչ-որ բան հարցնել, հանկարծ ոտքի կարգնեց մեկ ուրիշը` Արիաննա Առուշանյանը, ով հաստատեց, որ ինքն է «հանցավորը»: Այս անգամ նորից լսեցի համադասարանցիների դժգոհությունը, որ նա էլ խաբում է: Երկուսին կանչում եմ ինձ մոտ, իմ բոլոր հարցումներին նրանք հաստատակամ են: Իմ սպառնալիքները սահմանափակվում են նրանց օրագրերում վարքի «անբավարար» գնահատականով:
Նրանք արտասվում են, իսկ ես պատմում եմ մի դեպք, որ տարիներ առաջ մեկ ուրիշ դպրոցում աշակերտներից մեկին դպրոցից հեռացրել են, թե ինչ է, իր ընկերոջը չի ցանկացել մատնել և իր վրա է վերցրել նրա մեղքը: Նորից հայացքս առանձին-առանձին հառում եմ աշակերտներին, սպասում եմ մեղավորի ինքնախոստովանանքին, բայց ոչ մի ձայն, բոլորը լուռ են: Դասերից հետո առաջարկեցի այդ երկուսին մնալ: Զարմանալի էր, որ նրանց հետ մեկն էլ մնաց աղջիկներից, ով խոստացավ, որ ինքն էլ մեղավոր է, բայց «հանցավորը» մեկ ուրիշն է, ով հասցրել էր դուրս գալ դասարանից: Իսկական մեղավորները պարսավանքի արժանացան, նաև` վարքի «անբավարար» գնահատականի, ովքեր զերծ չմնացին նաև արցունքներից:
Վերջում մենք միասին ենք, ես ու այն անմեղ մեղավորները, որ նայում են ինձ, բայց արցունքոտված աչքերով են: Ուզում էի այդ «զոհաբերության» պատճառն իմանալ, իսկ նրանք շատ էին հուզված: «Մենք գիտեինք, թե ովքեր են կատարել այդ անկարգությունը, տեսել էինք, բայց չցանկացանք մատնել նրանց: Երբ հարցրիք, թե ով է այդ արարքը կատարել, ոչ մեկը չխոստովանեց, իսկ ես չուզեցի, որ իմ ուսուցչուհին շատ բարկանա, դրա համար ասացի, որ ես եմ կատարել, բայց ինձ վատ եմ զգում, որ Ձեզ խաբել եմ» /Մանուկյան Վիոլետա/:
Ինչպիսի~ անկեղծություն, պարզ ու բարի մի սիրուն անմեղություն, որ հիացնում է ինձ: Ես հիշում եմ այն օրը, երբ առավոտյան` դեռ մինչև առաջին դասաժամն սկսելը, նա կանգնեց դիմացս և խնդրեց իրեն բաց թողնել դասերից: Ասացի. «Տեսնում եմ` վատառողջ ես, անձրևային այս մառախլապատ եղանակին կարող էիր չգալ դասի, պարզվում է` եկել ես հարցնես, հետո` գնաս, այդպե՞ս է...»: Նա առանց վարանումի, շատ հանգիստ ավելացրեց. «Բայց ես չէի ուզում անհարգելի բացակայել, մայրիկին էլ ասացի ու եկա հարցնեմ, հետո էլ կգնանք հիվանդանոց»:
Հայացքս ուղղում եմ այն մյուսին, որ գլխահակ աչքերն էր սրբում: «Ես շատ մեղավոր եմ զգում ինձ, որ ուսուցչուհուս խաբել եմ, բայց ես սիրում և հարգում եմ Ձեզ»: Եվ նույնը կրկնում է նաև այս մեկը, որ չուզեց իր ուսուցչուհին շատ բարկանա, «իսկ երբ տեսա, որ դասարանը չի հավատում ընկերուհուս խոստովանությանը, ես իմ վրա վերցրի, որ նրան օգնած լինեմ»:
Կարծես խոսելիք չունեմ, մտասևեռ նայում եմ նրանց, իսկ այս վերջինն այն մեկն է, ում երբեմն դիտողություն եմ անում ինչ-որ պատճառով: Մի տեսակ լարված են, որ դասղեկին խաբել են…Որքա~ն գեղեցիկ էր այդ պահը, մտքերի մեջ եմ, բայց ժպտում եմ, իսկ նրանք ուրախ են, աչքերի արցունքները ցամաքել, իրենք էլ ժպտերես են:
Նատաշա Պողոսյան