Այս վերջերս ես պատահաբար հանդիպեցի նրա մայրիկին: Նա ամոթխած էր ու այդ ամոթխածությամբ էլ հարցրեց իմ որպիսությունը, նույնպիսի ամաչկոտությամբ էլ տեղեկացավ դստեր մասին, ու իմ արձագանքը եզրափակվեց առերես նրան հակադարձվող ժպիտով: Բայց ինչու՞, նրան տեսնելով, ինքս էլ հուզվեցի, կարծես ցանկացա ինչ-որ բան ասել, բայց ստիպված զսպեցի ինձ: Այդ պահին իմ մտապատկերում կանգնած էր նա` այն համեստ, սիրունիկ աղջնակը, ում այժմ էլ դասավանդում եմ ես:
Այդ օրն աշակերտուհիս դասաժամին իր ձեռքն էր նկարել, որ մատներ չուներ: Նա արտասվեց, համարյա ամբողջ դասաժամին սփոփում էի նրան` հաշմանդամների մասին իմ իրական և երևակայական պատմություններով: Դասանյութից շեղվել էի արդեն: Իմ հերոսները ձեռքերի ու ոտքերի մատներ չունեցող երեխաներ էին, որ դժբախտ պատահարի հետևանքով էին այդ վիճակում հայտնվել կամ ծնվել էին հենց այդպես: Այդ իրական հերոսներից ոմանք ամուսնացած էին արդեն, առողջ երեխաներ ունեին, իսկ ես նախապատերազմյան տարիների նրանց մանկությունից էի պատմում:
Նա սրբում էր արցունքները, մի պահ լսողությունը լարած` լսում ինձ, նորից հակվում նստարանին և լուռ արտասվում: Դասամիջոցին մոտեցավ, հարցական հայացքը հառեց ինձ. «Այն մեկը, ում մասին պատմում էիք, նրա ոտքերի մատնե՞րն էլ չկային»: Գլխով հաստատեցի, ապա ավելացրի. «Նա ընդհանրապես մատներ չուներ, նա էլ քեզ նման գեղեցիկ էր, հիմա ամուսնացած է և ունի հիանալի ընտանիք»: Թեթևացած հոգոց քաշեց, ապա ժպտաց, իսկ ես շարունակում եմ. «Նրան բոլորը սիրում էին, ինչպես մենք ենք քեզ սիրում»:
Հոգումս ծանրացած ցավը խորն էր, հազիվ կարողացա արհեստական ժպիտ խաղացնել դեմքիս...Րոպեներ անց իմ ձեռքին հայտնվեց սովորական տետրի մի թերթ, ձեռքի ափ էր նկարված, մեջտեղում գրված էր` աջ ձեռք, մատներ չկային, մատների տեղերում գրված էին` բութ մատ, ցուցամատ, միջնամատ, մատնեմատ, ճկույթ: 
Կարծես փախչում եմ դասարանից, հոգուս ալեկոծությունը չեմ ուզում տեսանելի դարձնել: Նորից նայում եմ թերթին, ապա շրջում մյուս էջը, այստեղ նորից ձեռք, բայց մատներ կային, և ափի մեջ գրված` ձախ ձեռք...Ամբողջ օրը ես նրա ձախ ձեռքով նկարած «ձեռքերն» էի թերթում, աջ ձեռք` առանց մատների և ձախ ձեռք, որ մատներ ուներ: 
 Օրեր հետո նա դասամիջոցին շատ ուրախ ինձ ժպտաց: Նույնիսկ դասարանի դուռը բացեց և մի կողմ քաշվեց, որ ես առաջինը մտնեմ դասարան: Զգացի նաև, որ նախկին նեղվածությունը չկա, դաս պատմելիս ազատ ու անկաշկանդ էր: Երկրորդ դասաժամին նույն դասարանում էի: Մինչ դասարան մտնելը բարձրաձայն աղմուկ-աղաղակ էր լսվում, նայում եմ ավագին, ապա նրա օգնականին, կարծես սպառված, հուսահատությամբ ինձ են նայում: Հարցնում եմ, թե ովքեր էին աղմկողները, ձեն-ձուն չկա, միայն մի ձեռք եմ տեսնում բարձրացված, մի աջ ձեռք, շատ հպարտ այդ ձեռքը վերևից նայում էր բոլորին, մի հպարտ աջ ձեռք, որ մատներ չուներ:
Բոլորը քարացած են, իսկ ես տեսնում եմ իմ աշակերտուհուն` գլխահակ, իսկ ձախ ձեռքը` իր առջև դրված համակարգչի ստեղնաշարին: Մի քանի ակնթարթ, և ահա նա կանգնում է: «Ես էլ էի աղմկում», -լսում եմ նրա ձայնը, մյուսները զարմացած նայում են նրան... Ի պատասխան այդ շվարած հայացքների` նա կարծես իրեն արդարացնում է. «Բայց չէ՞ որ ես էլ էի խոսում»:
Հիացած նայում եմ նրան, ապա բարձրաձայնում հպարտությամբ. «Դու գիտե՞ս, որ մենք քեզ շատ ենք սիրում, այդ վեր բարձրացված ձեռքով շատ գեղեցիկ էիր...»: Ամբողջ դասարանի հաստատական վանկարկումներն եմ լսում: Նա շատ ուրախ էր, բոլորս էլ ժպտում էինք նրան: Ու հիշում եմ օրեր առաջվա իմ աշակերտուհուն, որ մի ամբողջ դասաժամ արտասվել էր նեղվածությունից, որ իր կողքին չեն ուզում նստել: Եվ իմ մտապատկերում երևում էր նա` իր աջ ձեռքը թաքցնելիս.... 
Այդ օրվանից, ամեն անգամ այդ դասարան մտնելով, ինքնաբերաբար հայացքս հառում եմ այդ աշակերտուհուն…Նրա կերպարն իմ աչքին ավելի է վեհացել:
Նատաշա Պողոսյան