Միջնակարգն ավարտելուց 20 տարի հետո միայն ինձ հաջողվեց մտնել դպրոց: Ես ի՞նչ ճանապարհ անցա, որ դարձա ուսուցչուհի, երբ ծանր աղքատությունն էր չոքել դպրոցականիս տարիների վրա, ամոթխածությունը, որ դպրոցի աշակերտուհիս երազանք ուներ` հետագայում մատյանը ձեռքին մտներ դասարան, իսկ այն հաջողվեց իրականացնել ուղիղ երկու տասնյակ տարի անց:
1976-ի դպրոցի շրջանավարտիս բախտ չվիճակվեց այդ տարին ընդունվելու բուհ: Խորհրդային կարգերի քարացած կանոնների համաձայն` ընդունելության չորս քննություն բարեհաջող հանձնելուց հետո անգամ չընդունվեցի: Մեկ միավոր, որ չէր բավարարում…Այդ սառցե օրենքը շարունակվեց հաջորդ տարին…Մինչ այդ տարբեր աշխատանքներ տարա` ստաժ ձեռք բերելու համար, որ հնարավորություն ունենամ նորից փաստաթղթեր հանձնելու: Երկրորդ տարին հաջող քննություններ հանձնելուց հետո նորից դուրս մնացի ընդունելությունից: Այս անգամ իմ արցունքները պիտի միախառնվեին այն 0, 5 միավորին, որ չէր բավարարում…
Բարձրագույն ընդունվելն ինձ համար դարձավ գերնպատակ, որի համար նորից սկսվեց մի դաժան աշխատանք: Ամռանն արևահարվում էի, դրան հաջորդում էր իմ աշխատանքը անձրևի կաթկթոցի տակ, և ձմռան սառնամանիքին ցրտահարվածիս սպասում էր մի նոր տքնաջան աշխատանք այն խաղողի բաց դաշտում:
Երրորդ տարին հաջողակ էր ինձ համար, երբ երջանկությամբ համակված` հասկացա, որ վերջապես Ստեփանակերտի մանկավարժական ինստիտուտի ուսանողուհի եմ դարձել: Այդ ուսանողական տարիները համառ կամքի մի նոր գերնպատակ էին ինձ համար, որ այն պետք է ավարտեմ գերազանց գնահատականներով: Եվ այն իրականություն դարձավ 1982-ին, երբ ավարտեցի բուհը:
Առջևում դժվարություններ կային…Միջնակարգի դռները փակ մնացին ինձ համար, և ես հայտնվեցի տարբեր աշխատատեղերում, նույնիսկ երբեմն ժամանակավոր` դաստիարակչուհի մանկապարտեզում, շրջանային պիոներական տանը` մեթոդիստ, հետո` դաստիարակչուհի գիշերօթիկ միջնակարգ դպրոցում, ապա` շրջանային լուսաշխատողների տան տնօրեն և, վերջապես, համատեղության կարգով` ուսուցչուհի գիշերային հեռակա դպրոցում: Որքա~ն դյուրին է թվարկելը, իսկ այդտեղ արցունքախառն վախվորած ճանապարհ կար երեկոյան ժամերին` գիշերային խավարի մեջ, որ ինձ այդ յուրատեսակ դպրոցն էր տանում, բայց նաև մասնագիտության հանդեպ սեր ունեի, որ սպառվում էր ինձանից մեծահասակ այդ «աշակերտների» սառած հայացքներին նայելիս:
1992-ի Արցախյան պատերազմի տարիների բռնագաղթից հետո ապրեցի ՌԴ-ում, իսկ 1996-ին հայրենի հողի կանչով վերադարձա Արցախ և, վերջապես, աշխատանքի ընդունվեցի Մարտակերտի Վլ. Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցում: Բայց այստեղ էլ դյուրին չէր իմ անցնելիք ճանապարհը, չնայած ձեռքբերումներիս հանդեպ ոմանք աչք էին փակում, բայց ամեն տարի պարգևատրվում էի տարբեր պատվոգրերով իմ աշակերտների հաջողությունների համար: Եվ ահա ուսուցչուհու բազմաբեղուն և տքնաջան աշխատանքս գնահատանքի արժանացավ 15 տարի հետո, երբ 2011թ. պարգևատրվեցի ԼՂՀ վարչապետի հուշամեդալով` մատուցած ծառայությունների և մանկավարժության մեջ ներդրած ավանդի համար:
2013 թ. մասնակցեցի «Տարվա լավագույն ուսուցիչ» հանրապետական մրցույթին ու պարգևատրվեցի ԼՂՀ կրթության և գիտության նախարարության կողմից՝ «Լավագույն ավանդույթների պահպանումը և նորարարությունը մանկավարժության մեջ» անվանակարգում հաղթելու համար: 2013 թ. ԿԳ նախարարության երաշխավորությամբ և ֆինանսական օժանդակությամբ հրատարակվեց իմ առաջին գիրքը՝ «Ուսուցչի իմ թղթապանակը» մեթոդական ձեռնարկը, որը բաժանվեց Արցախի բոլոր դպրոցներին: 2014 թ. ստացա հանրակրթական ուսումնական հաստատության ուսուցչի որակավորման առաջին աստիճանի տարակարգ: 2014 թ. շնորհվեց Արցախի վաստակավոր մանկավարժի պատվավոր կոչում:
Այս օրերին էլ որպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի, նաև որպես այդ մեթոդմիավորման նախագահ` սիրով շարունակում եմ իմ գործունեությունը նույն դպրոցում: Հուսամ` կկարողանամ նոր հաջողություններ արձանագրել իմ մանկավարժական աշխատանքում` չմոռանալով սիրո և արցունքի այն հետքերը, որ մնացին իմ անցած ճանապարհին:
Նատաշա Պողոսյան