Մարտակերտի Վլադիմիր Բալայանի անվան միջնակարգ դպրոցի դահլիճը լեփ-լեցուն էր, բեմը` գեղեցիկ ձևավորված, երեխաները` յուրովի իրենց դերերի մեջ: Սուրեն Մուրադյանի «Ծաղկամանի գաղտնիքը» պիես-հեքիաթի բեմականացումը իր շուրջն էր համախմբել դպրոցի տնօրենությանը, ուսուցիչներին, աշակերտներին և նրանց ծնողներին: Աննկատ չէր բոլորի հետաքրքրությունը, թե ինչպես էին նախատեսել բեմականացնելու այս ստեղծագործությունն իմ դասղեկական 7-րդ ա դասարանի մի քանի դեռահասներ, ովքեր ընդգրկված էին դպրոցի ասմունքի խմբակի մեջ:
Երրորդ տարին է, ինչ խմբակավար Սվետլանա Դալլաքյանն իր աշխատանքի պտուղները հրամցնում է բոլորիս: Ուստարվա ընթացքում շաբաթվա երկու օրը դասերից հետո նա այդ աշակերտների հետ է: Իր գործի անմնացորդ նվիրյալն է նա, ում նկատմամբ սերն ու համակրանքը տեսանելի է բոլորիս: Եվ ահա միջոցառման բացման խոսքը նրա դուրեկան ձայնով է սկսվում, և համակ ուշադրությամբ լսում ենք Արցախի կյանքի` մեր օրերին միախառնված հեքիաթի բեմականացման նպատակաուղղվածության մասին, որ ի հեճուկս մեր թշնամիների` հայ մարդը արարող է, ստեղծարար, խաղաղասեր, դժվարություններ հաղթահարող, ու այն արձագանքվում է այդ երեխաների խոսքերով:

Միշտ էլ հեքիաթներում բարի ու չար ուժերի պայքարն է իմաստավորում մարդու բնույթը, և բեմում այս երեխաները բարձրաձայնում են այն մեծ գաղափարը, որ մարդը սերունդների օղակ է, նրան երազանքների իրականացման հնարավորություն է տրված, բայց նաև մարդը մահկանացու է, ումից անխուսափելի է մահը: Այդ ճանապարհին արարող մարդը դառնում է հնարամիտ, հրաշագործ, անընդհատ որոնող, հանդես է գալիս իր անսասան ուժով, իմաստությամբ, կենսասիրությամբ, լավատեսությամբ ու հաղթում է չար ուժերին, կեղծարարներին ու փառասերներին:
Պիեսում տեսնում ենք տարբեր շերտերի պատկանող մարդկանց` թագավոր ու նրա դուստրը, պալատական վեզիրներ, ծաղկաբույծ հողագործ, նաև` սիրո և փառքի պայքար, որտեղ հաղթում է իսկական սերը` համեմված ծաղկամանի գաղտնիքով, և ամրագրվում է այն հզոր միտքը, որ հայրենիքը բարգավաճում է միայն բարի, ազնիվ, արդար, խիզախ, արարող մարդկանց շնորհիվ: Մարդասիրության, իսկական սիրո, խաղաղ կյանքի գաղափարով ու քնարական շնչով եզրափակվում է պիեսը` հաստատելով, որ ամենանվիրականը «հայրենի հողն է, որի համար զոհվում են մարդիկ, ամենաշռայլը նույնպես հայրենի հողն է, որքան շատ աշխատես, այնքան շռայլ ու առատաձեռն կվարձատրվես: Ամենից հարուստը դարձյալ հողն է. նա իր ընդերքում անհամար գանձեր ունի»:
Բեմում հնչող երաժշտությամբ, դերերի մեջ գտնվող երեխաների երգով ու պարով ավարտվում է միջոցառումը: Աշխատանքն ու շիտակ խոսքը Թո՛ղ որ երկրում հաղթանակեն, Խնդությունն ու երազանքը Բոլոր մարդկանց թո՛ղ համակեն: Երջանկության ծաղկի բույրը Թո՛ղ տարածվի ողջ երկրով մեկ, Ե՛վ պալատում, և՛ամեն տեղ Թո՛ղ միշտ հնչեն ծիծաղ ու երգ:
Դպրոցի տնօրեն Լիդիա Պետրոսյանի և մանկավարժիս` երեխաներին ու խմբակավար Սվետլանա Դալլաքյանին ուղղված շնորհակալական խոսքերով ավարտվում է միջոցառումը:
Նատաշա Պողոսյան